There is a Place in Hell Reserved for Me and My Friends

ακόμα και σάββατο πρωί μπορούν να σου πέσουν πολλά να κάνεις

μαλακία που δεν πρόλαβα τη φάση με τη χαρτοσακκούλα (με δύο κ;)

το κάστινγκ μιας τσόντας είναι εμπορεύσιμο προϊόν. γουάου.

"η αδερφή της λιλίκας σπουδάζει στο Ρέικγιαβικ!" (χορωδιακά)

ο ντι-τζέι του πλοίου της αγάπης βρίσκεται στην αθήνα. για λίγες μόνο εμφανίσεις.

τα εξάρχεια, έτσι όπως έχουν εξελιχθεί, είναι το πιο σχιζοφρενικό μέρος στον πλανήτη. τελεία.

αφού έχεις μπει στο ταξί και ξεκινάς για το σπίτι σου, ένα τηλέφωνο από καλό φίλο μπορεί να σε κάνει να πεις "στρίψε πανεπιστημίου, πάμε ψυρρή"

ακόμα και στο βένιου (?!?!) μπορεί κανείς να περάσει καλά.

ο δίσκος των supersystem ακούγεται μια χαρά κυριακή πρωί, μεσημέρι για την ακρίβεια, κατάλαβες τέλος πάντων, χαράματα για μένα, μεσημέρι για την υπόλοιπη ελλάδα

τα starbucks εφευρέθηκαν για να περνάς εκεί τα μεσημέρια της κυριακής.

και να σε πάρει το σούρουπο συζητώντας για εξωγήινους, ανθεκτικά προφυλακτικά, τους sonic youth, το ωρολόγιο πρόγραμμα των σχολείων της ρουμανίας, τη μόδα με οτιδήποτε συνεννοείται με ιδεογράμματα και το δημοψήφισμα για το ευρωσύνταγμα.

τηλέφωνο από φίλη, "τσακιστείτε και ελάτε, έχω μαγειρέψει". Τσακιστήκαμε, πήγαμε, φάγαμε, ήπιαμε.

ταξί, σπίτι, λίγο νετ.

καληνύχτα μπαμπά, καληνύχτα μαμά, καληνύχτα σούπερμαν.

ε-υχαριστώ.

γι'αυτό το μήνα: o δίσκος των Hot Hot Heat

Το κεφάλι μου είναι ένα μεγάλο καζάνι που βράζει. Ένας ατακτοποίητος σκληρός. Χρήσιμες, άχρηστες, temporary, κοντινές, μακρινές, σπουδαίες, χαριτωμένες, νοσηρές πληροφορίες -όλες μαζί, να προσπαθούν να μπουν σε μια τάξη, σε μια σειρά. Κι εκεί που λες ότι κάτι έγινε, κάπως αρχίζεις και βρίσκεις ένα μπούσουλα (και για να γίνει αυτό αρκεί ένα απλό τηλεφώνημα), φλουπ, γκρεμίζεται όλο (και επίσης αρκεί ένα τηλεφώνημα).
------Σμαράγδα, Νίκος, Go Helena, κολωνάκι, Κώστας, Μάρκος Αυρήλιος, Έλενα, Φλωράκης, Gang of Four, περιοδικά, site, Παύλος, Βασίλης, λεφτά, Jeff Chang, να αγοράσω κανα t-shirt της προκοπής, Νίκος (άλλος), Ηλίας, Chuck Palahniuk, Μ., μαλάκες, delivery, Perceptionists, αντρίλα, Guns of Brixton cuties, Γιώτα, Queens of the Stone Age, Μπάμπης, Jori Hulkkonen, εξεταστική (πάλι τη γάμησα), να πάω στο ταχυδρομείο, Angels in America, αγίου ιωάννου, προσκλήσεις, Ά., ιδέα για θέμα, Μιχάλης, πού έχει περίπτερο, λεφτά, να αγοράσω παντελόνι (πάντα το αμελώ αυτό), Brett Easton Ellis, πάφ πουφ, Μακιαβέλι, The Lost You, Κώστας, British Sea Power, καραγιώργη σεβίας, καινούριοι White Stripes, να φτιάξω λίστα με τα live του καλοκαιριού, να βγάλω δίπλωμα, Δήμητρα, ηλεκτρικές συσκευές, Βάσω, καφρίλες, να γράψω κάτι στο blog μου (ετούτο εδώ).------
Και αυτό ήταν το σημερινό μενού. Δεν είμαι κανένας καμμένος που τρέχει και δε φτάνει. Ούτε φυσικά είμαι κανένας επιδειξίας που θέλει να σας δείξει πόσο έξυπνος και μορφωμένος είναι. Δε θέλω να γίνω, δε θέλω να έχω καμία σχέση μ'αυτό το "πράγμα". Απλά το μυαλό μου ώρες ώρες γαμιέται. Πέφτουν πάνω του πολλές πληροφορίες και πάνω που πάει να ξελαμπικάρει, γαμιέται δις.
Houston, we have a problem (call me "burnout").
Collapse! (ή Kollaps αν προτιμάς το industrial)
goodnight. and thank you.

σήμερα θα πρέπει να είναι ανυπόφορο να είσαι η δάφνη μπόκοτα

μεθαύριο στο ρόδον, εκεί θα 'μαστε ασυζητητί, μη βγουν τα όπλα μόνο, και μας πάρει καμιά αδέσποτη…

Υλικά
4 δόσεις Κονιάκ
3 δόσεις Λικέρ Μπανάνα

Χτύπα το
Σε ένα σέικερ μισο-γεμμάτο με πάγο, ρίξτε όλα τα υλικά. Ανακατέψτε καλά. Σουρώστε σε ποτήρι του κοκτέιλ και σερβίρετε.

We've got rules and maps and guns in our backs
but we still can't just behave ourselves
even if to save our own lives so, says I, WE ARE A BRUTAL KIND.
(The Shins - So Says I)

Η Ελλάδα του 2005 ζει τον απόλυτο πολιτιστικό μαρασμό. Οι άνθρωποι βρίσκονται μπερδεμένοι να χαζεύουν -έχουν ξεχάσει να απολαμβάνουν-, να αναισθητοποιούνται -έχουν ξεχάσει τη χαρά της σωστής λειτουργίας των αισθήσεων- να παραπαίουν -έχουν χάσει την όποια αίσθηση προσανατολισμού. Η μεγάλη, μαζική πλειοψηφία των πολιτών βλέπει τηλεόραση στο prime time και υπό τον τίτλο των ειδήσεων παρακολουθούν το "λιτό γεύμα που έφαγε η τάδε τραγουδίστρια πριν βγει στη σκηνή" χωρίς να αγριεύονται. Ακούνε στο ραδιόφωνο αυτή την παρανοϊκή αλληλουχία Aννας Βίσση, Coldplay, Ελένης Πέτα και Beyonce και δεν τους κάνει καμία εντύπωση. Αγοράζουν περιοδικά όπου ξεφυλλίζοντάς τα διαβάζουν διάφορα headlines όπως "Επιτέλους! Υπάρχει Θεός! Ο Σάκης είναι straight!" με την επόμενη σελίδα να καταπιάνεται ας πούμε με το κατά πόσο η κυρία Λιακουνάκου έχει κάνει botox ή ποια συνόδευσε ο Νίκος Αλιάγας στην τελευταία τηλεοπτική φιέστα και δεν φρικάρουν. Καταναλώνουν σε πειρατικά dvd, τίτλους όπως "Αμελί", "Λουκουμάδες Με Μέλι" και "Τροία" - όλα ταυτόχρονα, το καθένα για διαφορετικές ώρες της μέρας, σύμφωνα με το πόσο βαριά τους έπεσαν οι κρέπες, τα σουβλάκια ή τα ποπκόρν αντίστοιχα. Ντύνονται σαν καρναβάλια με πολύ cool διάθεση λες και δεν έχουν καθρέφτη, γιατί πώς να το κάνουμε πρέπει να συνδυάσουν οπωσδήποτε αυτό το Moschino παντελόνι με εκείνες τις Asics σαγιονάρες και κείνο το σπορ πόλο που είδαν τις προάλλες στον ιστιοπλοϊκό...
(Μάρκος Φράγκος, mad.gr)

“I feel like there has been created, in the past two to three years, an indie-yuppie establishment. Bands like Death Cab for Cutie, Iron and Wine, the Arcade Fire, Broken Social Scene, they are great bands, really great bands, with great albums, great songs, high quality. And to me, it’s just so fucking boring”
(Ciel Hunter, Vice Records)

“Brother to a Prince and fellow to a beggar if he be found worthy.”
The Law, as quoted, lays down a fair conduct of life, and one not easy to follow. I have been fellow to a beggar again and again under circumstances which prevented either of us finding out whether the other was worthy. I have still to be brother to a Prince, though I once came near to kinship with what might have been a veritable King and was promised the reversion of a Kingdom —army, law-courts, revenue and policy all complete. But, to-day, I greatly fear that my King is dead, and if I want a crown I must go and hunt it for myself.
(Rudyard Kipling, The Man Who Would Be King)

H αισθητική της κυβέρνησης που εκφράζεται εν προκειμένω από τον Aβραμόπουλο (οπότε λογικό είναι, θα μου πεις) έχει βρει στο πρόσωπο της Παπαρίζου και στην r&b σούστα την ιδανική εικόνα της σημερινής Eλλάδας, άποψη που φαίνεται να συμμερίζεται και η EPT, που έχει πάθει υστερία.
(Μάκης Μηλάτος, Athens Voice)

Gabrielle just learned how to do the booty dance, and now she's teaching it to all of her cousins. The dance is easy and rarely needs a prompt. Gabrielle simply turns her back to whomever is watching, says the words booty, booty, and then does a little shimmy-shake before collapsing in little-kid laughter. She loves it, and little Sammy-J and Jaiden watch in awe. Gabrielle is almost four, which makes her the oldest by two years on this side of the family, the Jewish side, and she's eating it up.
(δε θυμάμαι από πού)

φριχτή εποχή για τους ανθρώπους που έχουν αλλεργίες. φτερνίσματα, μπούκωμα, άσθμα, γαμιέται ο όλος ο οργανισμός σου (όσος δεν έχει γαμηθεί ακόμη). αν οι οργανισμοί ήταν αυτοκίνητα, ο δικός μου είναι μια μπακατέλα και μισή. κουβάς. με ένα φουρ φουρ του ανοιξιάτικου αέρα, μπορεί να γαμηθεί (τρίτη φορά) ολόκληρος, να σου χαλάσει το χαμόγελο, τα μάτια σου να μαυρίσουν λες και είσαι ο γιούαν μακγκρέγκορ στο τρεϊνσπότινγκ και θες να χτυπήσεις την τελευταία ενδοφλέβια πριν βυθιστείς στη χέστρα. οι τριγύρω σε κοιτάνε περίεργα. χάνεις την όρεξή σου για οτιδήποτε βρίσκεται εκτός του αποστειρωμένου μικρού κελιού που οι αφελείς αποκαλλούν "καθαρό σπίτι" χωρίς ιδιαίτερο λόγο. απλά επειδή είσαι σκατά. ΣΚΑΤΑ.
φάρμακα. γαμημένη κορτιζόνη. φερνουν υπνηλία. ακατανίκητη. σηκώνεσαι από το κρεββάτι αυστηρά και μόνο για να πας τουαλέτα, ξύνοντας το κεφάλι σου με δυσκολία. η δυνατή μουσική σε ενοχλεί, αλλά, μωρό μου, οι queens of the stone age δεν ακούγονται σιγά. και μένεις σα ζόμπι, κοιμισμένος, μ'αυτόν τον ελαφρύ πονοκέφαλο, που δε σ'αφήνει να διαβάσεις τίποτα παρά το τελευταίο σοκ με αφιέρωμα στις διακοπές του χειμωνέτου με (μάντεψε) χυμώδη συνοδό. (αντίχειρας-σηκωμένος-δείκτης-στο-στόμα). άχρηστος.
ένας κωλομήνας είναι. θα περάσει. περνάει κάθε χρόνο.
μισώ την άνοιξη.
κι αν ξανακούσω ραδιοφωνικό παραγωγό (συνήθως χαζογκόμενα) να λέει ον ερ με το ηχόχρωμα του προσποιητού οργασμού τι καλά που είναι τώρα που ήρθε η άνοιξη και είναι δευτέρα / τρίτη / τετάρτη / πέμπτη / παρασκευή / σάββατο / κυριακή και θα πάμε τις βόλτες μας και τις εκδρομές στη φύση, θα ζητήσω να αλυσοδεθεί πάνω στην κεραία του σταθμού για όλον αυτό το μήνα. και να έχει για μόνη συντροφιά μια τηλεόραση που δείχνει μόνο στέφανο χίο και φίλιππο καμπούρη.
συμπέρασμα: σήμερα είμαι στις κακές μου, μη μου μιλάτε.

Το Σάββατο το βράδι βγήκα με έναν τύπο που έμοιαζε να έχει κατέβει από άλλο πλανήτη. Ή τελος πάντων για να το θέσω σωστότερα εγώ είμαι ο προβληματικός εξωγήινος -απλά τα τελευταία χρόνια όλοι οι φίλοι μου προέρχονται κι αυτοί από τον πλανήτη μου και με καταλαβαίνουν.
Τον γνώρισα στη δουλειά. Δεν τον πολυσυμπαθώ, καλόκαρδος αλλά χωρίς κανένα ενδιαφέρον -εκ πρώτης όψεως τουλάχιστον. Και έχει και ένα περίεργο βλέμμα, κάπως σα να γυαλίζει το μάτι του, κάπως έτοιμος για το τρελλάδικο. Με μια αβεβαιότητα στη φωνή, μια ανασφάλεια καθόλου φιλοσοφημένη, αλλά ενστικτώδη ίσως γιατί η ζωή δεν του τα έχει φέρει όπως τα θέλει και τον έχει πάρει από κάτω. Αλλά σίγουρα δεν είναι ο τύπος του ανθρώπου που θα το βγάλει αυτό προς τα έξω. Ούτε καν εν είδη πετυχημένου βιωματικού χιούμορ, όπως έκανε ο Μπάστερ Κίτον φερ' ειπείν. Θα προσπαθήσει να φανεί κανονικός. Όσο κι αν εγώ απεγχθάνομαι τους "κανονικους".
Εδώ και καμιά-δυο βδομάδες με παρακαλάει να πάμε για καφέ ή ποτό (δεν είναι γκέι -ποτέ δεν ξέρεις βέβαια…) και έφτασα σε ένα σημείο που δεν μπορούσα να το αποφύγω. Συναντηθήκαμε τελικά, μπήκα στο αυτοκίνητο του, "πού πάμε;", "δεν ξέρω, πού θες;". Ωραία. Πάντα με εκνευρίζει όταν συμβαίνει αυτό.
Αποφασίσαμε να πάμε προς τα νότια (ήμασταν στους Αμπελόκηπους) αφού του ξεκαθάρισα ότι οτιδήποτε είναι κάτω από το Γκάζι είναι απάτητη γη για μένα. Και όπως αποδείχτηκε ήταν και για εκείνον. Μετά από δύο ώρες ανιλεούς ακρόασης όλου του back catalogue της Παπαρίζου (έπεσα σε φαν βλέπεις), ψαξίματος των δρόμων, άθλιας οδήγησης, κρύου χιούμορ και μέτριας κίνησης (πάλι καλά) στην παραλιακή, καταφέραμε να εντοπίσουμε τη γαμημένη τη Γλυφάδα (όπου είχε πάει λέει "μια φορά"). Βρήκαμε και τα δύο πάρκινγκ, για τα οποία είχε μάθει από διηγήσεις, παρκάρε.
Κατευθυνθήκαμε προς τα πολλά φώτα, γιατί η μία φορά που είχε βρεθεί δεν του είχε αφήσει ξεκάθαρες μνήμες σχετικά με το πού είχε πιει το γαμοποτό του. Βρεθήκαμε σε μια μπαροκαφετέρια που έπαιζε προπέρσινες καλοκαιρινές επιτυχίες και όλα τα κομμάτια από τα σποτ του cutty sark των 6 τελευταίων χρόνων. Πιτσιρίκια τριγύρω μας χαλούσαν το τελευταίο χαρτζηλίκι πριν κλειστούν μέσα για χάρη των Πανελληνίων. Κι εμείς αμήχανοι στη μέση, παίζαμε με τα κινητά μας, βγαίναμε κάθε τρεις και λίγο να πάρουμε κανα τηλέφωνο, μιλούσαμε για θέματα που δε μας ενδιέφεραν, "καλά δεν είναι εδώ;", "ναι μια χαρά". Βαρεμάρα.
Μου είπε για τις γκόμενες του, κοίταζε σα λιγούρι μικρούλες τριγύρω μας, συνέχιζε τα χοντροκομμένα αστεία, λες και έβλεπα το American Pie… in flesh! Αμηχανία. Αντέξαμε τρία τέταρτα, σχολιάζοντας κοινούς γνωστούς και συζητώντας αηδίες για το fame story. Γενικώς, πράγματα που δεν ενδιαφέρουν κανέναν πάρα πολύ αλλά θέλοντας και μη, όλοι δίνουμε λίγη προσοχή, την ώρα που έχουμε γλαρώσει, πριν κοιμηθούμε μπροστά στον τετράγωνο φωτεινό θεό της μανιοκατάθλιψης.
Πίσω στο αυτοκίνητο, πίσω στη βάση μας. Κρύα αστεία, Παπαρίζου, ψιλομποτιλιάρισμα in reverse. Αμπελόκηποι. Καληνύχτα. Πάω στοίχημα ότι όταν γύρσα την πλάτη μου, με έβριζε στο κιβώτιο των ταχυτήτων του. Ταξί. Ανεβαίνουμε τη Μεσογείων. Ασφάλεια. Σπίτι.
Αυτή η νύχτα ήταν η πιο βαρετή της ζωής μου, όλη την ώρα κοιτούσα το ρολόι μου. Και η βαρεμάρα είναι ο χειρότερος εχθρός μου. Μπορώ να αντέξω την ασυνέπεια, τα ψέματα, , τον ψυχολογικό πόλεμο, όχι όμως τη βαρεμάρα. Το να κοιτάω το ρολόι και να μην έχει περάσει πεντάλεπτο είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να μου συμβεί.
Θαυμάζω τους ανθρώπους που αντέχουν και ζουν βαρετές ζωές. Ή που δε βρίσκουν βαρετό αυτό που βρίσκω εγώ -όπως το δει κανείς.

χαζεύω το μπουκάλι του Συμπυκνωμένου ζαχαρούχου χυμού Ήβη. Είναι άψογο. Νεο-ρετρό, clean cut, απλό αλλά όχι minimal (μπλιαχ), σαφές και όμορφο. Τα σέβη μου στο γραφίστα τους.

Ramones - Blitzkrieg Bop
Comets on Fire - The Antlers of the Midnight Sun
Yo La Tengo - Barnaby, Hardly Working
U2 - Like a Song
Interpol - Take you on a Cruise
Coil - Ostia
Hood - The Lost You
Wu Tang Clan - The MGM
Vitalic - Polkamatic
Autechre - Xylin Room
Στέρεο Νόβα - Όνομα
Underworld - Second Hand
The Jam - That's Entertainment
Decomposure - Whose side are you on?
LCD Soundsystem - Tribulations
The Soft Pink Truth - Do they Owe us a Living?

Χτες το βράδι κατά τις 2-3 παρέα με τα Κατσαμπάκια στο θεματοφυλακείο της μαλακίας, Τηλεάστυ.
Σήμερα όπως διεφημίσθη στο Τηλεφώς, σε κάποιο χιλιόμετρο Αθηνών-Παιανίας (or something) σε "οικολογικό πασχαλινό γλέντι χωρίς σούβλες και αρνιά"

Γενικά, δεν έχω ξεκαθαρίσει μέσα μου αν πιστεύω στο Θεό. Και ξέροντας το αναποφάσιστο του χαρακτήρα μου, δε νομίζω να το αποφασίσω και ποτέ. Τη μία βρίσκω ενδιαφέρουσα όλη αυτή την λύπη που ακολουθείται από τη χαρά και την ανά(σ)ταση και μετά από μερικές στιγμές ο ορθολογικός μου εαυτός με δύο μπούφλες αυτοεκτίμησης και σύνεσης με συνεφέρνει. Αυτός ο δεύτερος, τη Μεγάλη Παρασκευή το βράδι απουσίαζε και άφησε τον πρώτο να αφηνιάσει διαβάζοντας τη Μπαλάντα του Reading Gaol του Oscar Wilde, ό,τι πρέπει για υποκατάστατο του Επιτάφιου που δεν πήγα.
Ένα μνημείο θάρρους, ειλικρίνειας και υψηλής αισθητικής που γλυστράει μέσα σου σαν ρίγος και λέξη με τη λέξη σηκώνει τις τρίχες σου, σε κάνει να αισθάνεσαι αμήχανα, μικρός και δειλός. Θαυμάζεις αυτούς που σε πρόδωσαν ανοιχτά και χάθηκαν γι'αυτό, γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος και τέλος πάντων μπορείς και γράφεις τόσες μεγάλες κουβέντες σε μια παράγραφο.
(O τίτλος αποτελεί μνεία σε εκδότη που ενθουσιάστηκε με τον τίτλο "Τραχανοπλαγιά και Σούσι" -ή κάπως έτσι- που του έφερε αγαπημένο παιδί του)

Ακουσα (μετά από κάτι βδομάδες που το έχω στα χέρια μου, στο πισί μου για την ακρίβεια) τους νέους Fischerspooner. Τι κατάλαβα:
- Επιτέλους συνειδητοποίησαν (οι ίδιοι και η εταιρεία τους) ότι δεν είναι κάποιου είδους αρτιστική κολλεκτίβα ή "cultural phenomenon" (πόσο μάλλον οι νέοι Velvet Underground) αλλά ποπ μουσικοί με ενδιαφέρουσα, ξεχωριστή και εξαιρετικά ευφυή αισθητική.
- Έφτιαξαν όμορφη και έξυπνη ηλεκτρονική ραδιοφωνική ποπ αφού κατάλαβαν (πιθανότατα τελευταίοι) ότι το ελεκτροκλας ήταν μια σύντομη φούσκα που δεν επηρέασε κανέναν και δεν άφησε κανένα απολύτως σημάδι στη νεότερη μουσική ιστορία παρά μόνον ταλαντούχους μουσικούς που άλλοι έχρισαν εκπροσώπους του.
- Αυτό δε σήμαινε βέβαια ότι το artwork του δίσκου τους θα έπρεπε να πέσει τόσα επίπεδα κάτω για να δοθεί έμφαση στη μουσική.
- Οι εναπομείνασες ανοιξιάτικες ποπ μπαροεσπερίδες τις οποίες θα δισκοθετήσω βρήκαν τον ύμνο τους στο "Cloud"

Όποιος έχει γοητευτεί από την μαυλιστική αποφορά των Ανθών του Κακού του Μπωντλέρ, όποιος έχει μείνει εκστατικός από την παραληρηματική διαβολικότητα του Λωτρεαμόν, όποιος έχει ανατριχιάσει ακούγοντας τη Diamanda Galas να θρηνεί για το θάνατο του αδερφού της, τον Ian να σπαράσσεται, όποιος έχει αηδιάσει βλέποντας τη Μαρίνα Αμπράμοβιτς να τρυπάει το κορμί της, όποιος έχει ταυτιστεί με τους ξεδοντιασμένους μεθύστακες του Ντοστογιέφσκι, τα πρεζόνια του Burroughs, τις πουτάνες του Bukowski, όποιος έχει ενοχληθεί από το "αποκαλυπτικό σαν πανούκλα" θέατρο του Αρτό, όποιος έχει κλείσει ενστικτωδώς τα μάτια μπροστά στη φρίκη παιδιών και γυναικών να καίγονται στην "Γκερνίκα" (όχι Γκουέρνικα όπως συνηθίζεται να λέγεται) του Πικάσο, όποιος έχει σιχαθεί τη μαύρη Παναγία του Chris Ofili, φτιαγμένη από ...περιττώματα ελέφαντα, ξέρει... Ότι η τέχνη είναι ο καθρέφτης μας. Της αθλιότητας και του μεγαλείου μας συγχρόνως. Της μοίρας μας. Του πόνου μας.
(Αντώνης Ξαγάς, mic.gr)

A war to make us feel safe,
A war to make‘em feel sorry.
Whoever they are…..
If they mess with us
If we think they might mess with us
If we say they might mess with us
If we think we need a war, we need war
(Fischerspooner - We Need a War)

Κάποια πράγματα έρχονται για να φύγουν oxi re pousth. Έτσι απλά… Χωρίς καμία μα καμία σημασία mas exeis gonatisei, μα το σημαντικότερο χωρίς καμία ουσία ena dakru kulise sto magoulo mas, sunexise se parakaloume. Και αυτό το τελευταίο είναι ορισμένες φορές μία από τις πλέον δυσάρεστες στιγμές της ζωής του ανθρώπου pio dusaresto ap th griph?. Άλλα περνούν και μένουν εκεί! aman! Και που είναι το εκεί; ela nte? gia pes? Όχι στο μυαλό , ούτε καν στην καρδιά sto pangreas epsa3es?… Αιωρούνται σαν σύννεφο κάπου ανάμεσα στη συνείδηση και το χαρακτήρα ela re ekei htan telika kai fagame ton kosmo?.
(forum του avopolis.gr spoof-άρει το live review των Blonde Redhead)

why do girls read fashion magazines? All you have to do to make us shit ourselves is get some stilettos, emphasize your ass somehow, allude to boobs, and brush your hair. Making us beat off is not rocket science.
(δε θυμάμαι από πού)

«Άι γαμήσου που θα μου πεις τι και πώς ν’ ακούω» θα πει ο μέσος ακροατής-αναγνώστης-σοφέρ. Kαι θα έχει και δίκιο. Έτσι ακριβώς είναι, όπως το λέει. Kαι σε αυτόν ακριβώς τον τόνο. Mε αυτή την ένταση. Tο ηχόχρωμα του ελληνικού Πάσχα που έρχεται και απλώνεται με τις πρώτες λιακάδες, μόλις ανοίξουν τα πρώτα παράθυρα και πόρτες, μόλις απλωθούν τα τραπεζάκια έξω, μόλις ανθίσει και ξεχειλίσει από τις καρδιές το ελληνικό «Άι γαμήσου», όπως φραπέ ποτηρούκλα, τέσσερις ζάχαρες και δύο καφέ, χτύπα το καλά ν’ αφρίσει, μάστορα.
(Γιάννης Νένες, Athens Voice)