There is a Place in Hell Reserved for Me and My Friends

Ακουσα (μετά από κάτι βδομάδες που το έχω στα χέρια μου, στο πισί μου για την ακρίβεια) τους νέους Fischerspooner. Τι κατάλαβα:
- Επιτέλους συνειδητοποίησαν (οι ίδιοι και η εταιρεία τους) ότι δεν είναι κάποιου είδους αρτιστική κολλεκτίβα ή "cultural phenomenon" (πόσο μάλλον οι νέοι Velvet Underground) αλλά ποπ μουσικοί με ενδιαφέρουσα, ξεχωριστή και εξαιρετικά ευφυή αισθητική.
- Έφτιαξαν όμορφη και έξυπνη ηλεκτρονική ραδιοφωνική ποπ αφού κατάλαβαν (πιθανότατα τελευταίοι) ότι το ελεκτροκλας ήταν μια σύντομη φούσκα που δεν επηρέασε κανέναν και δεν άφησε κανένα απολύτως σημάδι στη νεότερη μουσική ιστορία παρά μόνον ταλαντούχους μουσικούς που άλλοι έχρισαν εκπροσώπους του.
- Αυτό δε σήμαινε βέβαια ότι το artwork του δίσκου τους θα έπρεπε να πέσει τόσα επίπεδα κάτω για να δοθεί έμφαση στη μουσική.
- Οι εναπομείνασες ανοιξιάτικες ποπ μπαροεσπερίδες τις οποίες θα δισκοθετήσω βρήκαν τον ύμνο τους στο "Cloud"