There is a Place in Hell Reserved for Me and My Friends

Φέτος, έκανα την πιο αδιάφορή αλλαγή χρόνου στα χρονικά μου. Στα χρονικά μου... οκ, από τα γυμνασικά μου χρόνια τέλος πάντων όταν με την παρέα μου εγκαινιάσαμε την έννοια της νυχτερινής βόλτας στα άγουρα μυαλά μας. Φέτος, η τηλεόραση στο σαλόνι ξερνούσε κάθετες κουράδες να χορεύουν καρσιλαμά, η οικογένειά μου τριγύρω δίνοντας λίγη σημασία ξεκοκκάλιζε ένα εξαιρετικό αγριογούρουνο με κάστανα κι εγώ έστελνα ευχές σε sms (κάποιες δεν έχουν φτάσει ακόμα). Κάποιος στη διάρκεια όλου αυτού πρότεινε "να παίζαμε κανα χαρτάκι;". Κανείς δεν έδωσε σημασία. Άλλωστε ήμαστε αρκούντως νυσταγμένοι, η ώρα ήταν δυομιση -και πολύ το κρατήσαμε. Αφού, λοιπόν, το σίγουρέψαμε, από άποψη ευδαιμονίας σε συσκευασία χιλιοειπωμένων φθόγγων τουλάχιστο, ότι θα είναι μια θεσπέσια χρονιά, αποχαιρετηθήκαμε, δώσαμε τα ευγενή και έτη φωτός πιο τίμια φιλιά "του αέρα" και πήρα το δρόμο για το δωμάτιό μου. Καθώς απαλλασσόμουν από το γκρίζο μου πουκάμισο (που τελευταία τείνει να γίνει το αγαπημένο μου) ο υπολογιστής φόρτωνε ήδη τα πρώτα kilobyte της δικής μου -στην ουσιά- μνήμης. Όταν πια ήταν ετοιμοπόλεμος, εγώ φορούσα τις πιζάμες μου και με τέτοια ανεπίσημη περιβολή βούτηξα από την κληρωτίδα των πρωτοχροννιάτικων κλισέ ακουσμάτων το χαρτάκι που έγραφε "New Year's Day by U2". Τι παλιομαλάκας αυτός ο Bono, σκέφτηκα καθώς ξάπλαρα με ένα χαρωπό πηδηματάκι στο ξέστρωτο κρεβάτι μου -ακόμα καταφέρνει να με αφορά.
Καλή χρονιά, ομορφάνθρωποι.