There is a Place in Hell Reserved for Me and My Friends

"Παρακολουθήσαμε την Πρωτοχρονιά να κάνει το γύρο του κόσμου, την παράλογη μαζική υστερία του εορτασμού της χιλιετίας. […] Ακόμη κι εκείνο το βράδυ, ειδικά εκείνο το βράδυ οι άνθρωποι περίμεναν το χειρότερο, λες κι εκείνο το βράδυ δεν ήταν παρά μια τεράστια άσκηση αεράμυνας, η αναμονή για την αλυσίδα από τρομακτικές Χιροσίμες που θα συνενώσει σε μια συγχρονισμένη καταστροφή όλους τους πολιτισμούς του κόσμου. Ή τώρα ή ποτέ. Και δεν ήρθε ποτέ.
Ίσως ακριβώς αυτό να γιόρταζαν όλοι, το γεγονός ότι δεν ήρθε, οτι τώρα η τελειωτική καταστροφή δεν θα έρθει ποτέ. Ελεγχόμενη αταξία, διανθισμένη με διαλείμματα προκειμένου να πωλούνται αυτοκίνητα. Η τηλεόραση κάνοντας αυτό που ξέρει καλύτερα να κάνει: ο θόρυβος του ασήμαντου επί του τραγικού. Ο Θρίαμβος της Επιφάνειας, με την Μπάρμπαρα Ουόλτερς. Αντί για την καταστροφή των αρχαίων πόλεων, μια διεθνής έκρηξη του επιφανειακού, ένα παγκόσμιο ξέσπασμα συναισθηματισμού που όμοιό του δεν είχαν ζήσει ποτέ ούτε καν οι Αμερικανοί."
[Φίλιπ Ροθ, "Το Ζώο που Ξεψυχά"]