There is a Place in Hell Reserved for Me and My Friends

«Το Βερμίγιον Κι ήταν ζαλισμένο και έρημο κάτω από τον καυτό ήλιο του Ιούνη. Τρία χιλιόμετρα δρόμου εκτείνονταν κατά μήκος της παραλίας από την κινητή γέφυρα μέχρι τον δρόμο που έβγαζε στο σπίτι του πατέρα της. Στο τέλος του δρόμου εκείνου, στεκόταν άβαφτη η ξύλινη καλύβα, ένα ετοιμόρροπο κατασκεύασμα με μπλε οροφή και παντζούρια από όπου η μπλε μπογιά ξεφλούδιζε απέξω, με κλιματισμό και άλλες ανέσεις μέσα.

Όταν έσβησε τη μηχανή του Nissan της, οι μόνοι ήχοι ήταν τα κύματα που έσκαγαν στην άδεια παραλία και, κάπου εκεί κοντά, ένα ξαφνιασμένο πουλί που φώναζε Ου – Ο! Ου – Ο! ξανά και ξανά.

Η Εμ έσκυψε το κεφάλι της πάνω στο τιμόνι και έκλαψε για πέντε λεπτά, ελευθέρωσε όλη την πίεση και τον τρόμο του τελευταίου εξαμήνου. Προσπάθησε τουλάχιστον. Δεν υπήρχε κανένας γύρω να την ακούσει, εκτός από το πουλί με τα Ου – Ο. Όταν επιτέλους τελείωσε, έβγαλε την μπλούζα της και σκούπισε τα πάντα: τις μύξες, τον ιδρώτα, τα δάκρυα. Καθάρισε τον εαυτό της μέχρι την αρχή του γκρίζου αθλητικού σουτιέν της. Έπειτα περπάτησε μέχρι το σπίτι, κοχύλια και κοράλλια έσπαγαν κάτω από τα αθλητικά παπούτσια της. Την ώρα που έσκυβε να πάρει το κλειδί από το κουτί με από τις καραμέλες για τον λαιμό που ήταν κρυμμένο κάτω από τον παραδόξως χαριτωμένο νάνο με το ξεβαμμένο σκουφί, στο γκαζόν, από το μυαλό της πέρασε η σκέψη ότι δεν είχε κανέναν από εκείνους τους φρικτούς πονοκεφάλους για πάνω από μια εβδομάδα. Και αυτό ήταν πολύ καλό, ειδικά αφού τα Zomig ήταν περισσότερα από χίλια πεντακόσια χιλιόμετρα μίλια.

Δεκαπέντε λεπτά αργότερα, με ένα σορτσάκι και ένα παλιό πουκάμισο του πατέρα της, ήταν στην παραλία και έτρεχε πάλι.»

[Στίβεν Κινγκ, «Τρέξε!»]