There is a Place in Hell Reserved for Me and My Friends

Λεσπριτία, Βεεμώθ και όποιος άλλος ενδιαφέρεται, ορίστε...



Ένα / Τον τελευταίο 1μιση χρόνο η ζωή μου έχει προσβληθεί από έναν πολύ ύπουλο ιό. Δεν ξέρω πώς τον λένε∙ στα ελληνικά σίριαλ και τα πρωινάδικα τον ονομάζουν "σουρεαλισμό" αλλά μάλλον δεν χρειάζεται να υιοθετήσω τέτοιο λεξιλόγιο. Ναι, οφείλώ να το παραδεχτώ: η ζωή μου έχει γίνει πολύ πιο ενδιαφέρουσα, όμως έχει χαθεί η ισορροπία. Το δουλεύω αυτό. Διοργανώνω γεύματα με κανονικούς ανθρώπους, παιδιά της ηλικίας μου χωρίς κάτι το "χτυπημένο" επάνω τους, χρησιμοποιώ πάντα και από άποψη μέσα μεταφοράς, μιλάω όσο περισσότερο μπορώ με ανθρώπους που, ας πούμε, δεν γίνονται σκνίπα στα μπαρ σε εβδομαδιαία βάση, δεν έχουν ακούσει τους καινούριους Bloc Party από τα τέλη του 2006 ή δεν θεωρούν έγκλημα το σερφάρισμα με Internet Explorer. Κατέληξα ότι με έναν από αυτούς θέλω να γεράσω. Δεν έχω καταφέρει τίποτα ακόμα, θα τη βρω όμως την άκρη, πού θα μου πάει.

Δύο / Είμαι συνδρομητής στον New Yorker. Το θεωρώ ευλογία για τον πλανήτη μας (και όχι μόνο για τις ΗΠΑ) που αυτό το περιοδικό ευημερεί με τη σημερινή μορφή του. Ψύχραιμο, ακριβές, συναρπαστικό. Λυπάμαι πολύ που εδώ στην Ελλάδα, θεωρούμε ποιοτικό Τύπο διάφορους γραφικούς που παθαίνουν εγκεφαλικό κάθε φορά που ο Χριστόδουλος ανοίγει το βόθρο ή ο Μπους διευρύνει τον "πόλεμο κατά της τρομοκρατίας".

Τρία / Η σχέση μου με τους γονείς μου είναι κατεστραμμένη -όσο δεν πάει. Δεν έχουμε επικοινωνήσει ποτέ, δεν έχω ούτε μια καλή ανάμνηση μαζί τους, θεωρώ ότι ήταν οι δύο πλέον ακατάλληλοι άνθρωποι να συναντηθούν, να ζευγαρώσουν και -το μέρος που με αφορά- να τεκνοποιήσουν. Δεν τους έχω πει σχετικά. Πιστεύουν ότι όλα είναι μια χαρά, ότι επικοινωνούμε, ότι μεγάλωσα εντάξει, ότι η σχέση μας είναι κανονική, ότι με καταλαβαίνουν και τους καταλαβαίνω, είναι ευχαριστημένοι. Ζηλεύω, θέλω κι εγώ να μπορώ να το κάνω αυτό.

Τέσσερα / Όταν παρακολούθησα το τρίτο X-men, ταυτίστηκα με τη Phoenix, το χαρακτήρα που είχε τεράστια δύναμη, τη μεγαλύτερη από όλους τους μεταλλαγμένους, όμως δεν ήξερε πώς να την κουμαντάρει και για ποιο σκοπό να τη χρησιμοποιήσει. Ώρες-ώρες νιώθω έτσι. Θέλω να κάνω κάτι όμορφο και μεγάλο -όχι για την υστεροφημία, ξέρω ότι μπορώ να το κανώ αλλά δεν είμαι σίγουρος αν αξίζει τον κόπο, διστάζω να ξεκινήσω. Δεν το έχω πει σε κανέναν αυτό γιατί φοβάμαι ότι θα με δουλεύουν μετά για μια ζωή.

Πέντε / Τις καθημερινές που δεν βγαίνω ή δεν κάνω σεξ, το highlight της ημέρας μου είναι αναμφισβήτητα η διαδρομή από το σπίτι στο γραφείο με μουσική στ'αυτιά. Η ώρα φτάνει για την ακρόαση ακριβώς ενός άλμπουμ και η επιλογή του είναι μείζον θέμα. Εκείνα τα 45 λεπτά που ανεβοκατεβαίνω σε τρένα και λεωφορεία ή περιμένω στους σταθμούς παρατηρώντας τους υπόλοιπους σε-λίγο επιβάτες, με το κατάλληλο σάουντρακ, η όρασή μου αποκτά μαύρες μπάρες πάνω και κάτω και νομίζω ότι ζω ταινία. Πραγματικά. Μοιάζει πολύ ηλίθιο και υπερβολικό τώρα που το ξαναδιαβάζω, όμως έτσι είναι.

Το μπαλάκι στους cutiescabs, enteka, niva, armani, beep beep, QarcQ, isobel (τη loretta την πρόλαβαν). Επίσης θέλω πολύ να πετάξω το μπαλάκι στις (απ'ότι κατάλαβα) αποχωρήσασες από το μπλόγκινγκ rainman και junky nurse. Αν σας προλαβαίνω, κορίτσια κατεβάστε πεντάδα.

Ετικέτες μαλακίες