There is a Place in Hell Reserved for Me and My Friends

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 15, 2006

  ταμπέλες
Να πάτε να πνιγείτε όλοι. Μα η Νέλλη έτσι, ο Τζάστιν αλλιώς μουμπλε μουμπλε βιομηχανικές τσιχλόφουσκες. Απόψε το βράδι στο λεωφορείο κατάλαβα γιατί την εμπορική ποπ τη λένε τσιχλόφουσκα. Εννοώ, σίγουρα το είχα κάπου στο υποσυνειδητό μου, όμως γαλουχήθηκα με δασκάλους, γονείς, έντυπα, φίλους (κάποιους) και εχθρούς (άλλους) να μου εξηγούν γιατί δεν πρέπει να βουλώσω τα αυτιά μου με εκείνες τις μιαρές "τσιχλόφουσκες". Πλέον, η έκφραση είχε καθιερωθεί, είχε περάσει στο υποσυνείδητο. Τσιχλόφουσκα: Γλυκιά, τη μασάς, γεύση σαν χαρτοπετσέτα, τη φτύνεις. Εχτές το βράδι καθώς ήμουν στο τέλος μια μεγάλης διαδρομής και από το παράθυρο διαγραφόταν ένα έρημο γήπεδο μπάσκετ, τα ακουστικά του ipod εξέπεμπαν "αμαρτία". Τσιχλόφουσκα: Μαζική Ποπ;

Το "Wait for you" από τον τελευταίο δίσκο της Nelly Furtado θα έπρεπε να το έχει γράψει ένας Φοίβος με πρωτότυπες ιδέες, λιγότερο εγωισμό και υγιή σεξουαλική ζωή. Σοβαρά μιλάω. Καθώς το RnB beat μπλέκεται υπέροχα με την ψευτο-ντιριντάχτα λούπα είναι σαν να ακούς από βαθιά τη Χρύσπα ή την Έλλη Κοκκίνου να γαβγίζει κάτι για το μωρό της -για τα μάτια του, αχ αυτά τα μάτια του και τα χείλη του, αχ ναι τα χείλη. Το "Wait for you" άκουγα στο λεωφορείο, τότε που κατάλαβα "γιατί τσιχλόφουσκα" και συγχρόνως ότι η συγκεκριμένη διαλεκτική είναι μια μαλακία και μισή.

Και οι δύο σόλο δίσκοι του Τζάστιν Τίμπερλεϊκ είναι δύο εξαιρετικοί δίσκοι. Παραφουσκωμένος από αλλαζονία και παιδικό θράσος, θα σας πω ότι παραμένουν πολύ καλοί είτε τους συγκρίνεις με το "Neon Golden" των Notwist είτε με τον φετινό DJ Shadow (σύγχρονοί τους και οι δύο για να είμαστε ακριβοδίκαιοι). Η παραγωγή είναι υ-πέ-ρο-χη, τα πάντα είναι τόσο προσεγμένα που εγώ ποτέ δεν βαρέθηκα, ποτέ δεν τους έφτυσα στο πεζοδρόμιο να πατικωθούν και να μαυρίσουν. Μια τσίχλα δεν συνεχίζεις να τη μασάς τέσσερα χρόνια μετά ακόμα κι αν είναι λίγο μεγαλύτερη από ένα σουβέρ, ιριδίζει κι έχει τρύπα στη μέση, έτσι δεν είναι;

Ξεφυλλίζω την ΝΜΕ της εβδομάδας. Στο εξώφυλλο, οι Kasabian με κοιτούν με ύφος "Θα σε γαμήσω παλιοκαριόλη, θα χύσω τη σαμπάνια πάνω σου και μετά θα σου βάλω το μπουκάλι στον κώλο, να σε δω τότε αν θα λες τις εξυπναδούλες σου". Διαβάζω το story μέσα -εμετικό. Έχουν και μια στήλη όπου ρωτούν τον έναν Kasabian, ερωτήσεις για τον άλλον Kasabian, σαν αυτά που κάνουν τα πρωινάδικα όταν έχουν καλεσμένους τη Χριστίνα Παππά με τον Κλαούντιο Κολντεμπέλα ή το Θέμο Αναστασιάδη και το Βαγγέλη Περρή.
"Ποιο είναι το αγαπημένο χρώμα του Θέμου;"
"Ποια είναι η αγαπημένη γραβάτα του Κλαούντιο;"
Έχουν βγάλει και σκορ από κάτω. Ρεζίληδες.

Αν υπήρχε η αστυνομία της δυσανάλογης προβολής, οι καραγκιόζηδες της ΝΜΕ θα έσκυβαν να πιάσουν το σαπούνι αυτή τη στιγμή μπροστά από κάποιο ισπανόφωνο γομάρι. Εννοώ, πόσα μπορεί να γράψει κανεις για μια κολεγιά θορυβώδη τίποτα, όπως είναι οι Panic! At the Disco ή οι Frattelis; Ποια είναι η τσιχλόφουσκα στο κάτω-κάτω; Και δεν είναι μόνο η ΝΜΕ -είναι πολλοί, είναι παντού.

Ο δίσκος της Nelly Furtado (σε παραγωγή του Timbaland, βασικό αυτό) σου δημιουργεί στο μυαλό μια εικόνα τόσο δυνατή που θέλεις να σηκωθείς όρθιος και να χειροκροτήσεις. Ένα ρίνγκ, δύο γυναίκες. Στη μία γωνία, η Nelly, όπως την ξέρουμε, γλυκιά -κάπως πιο πρόστυχη τώρα. Και σέξι. Στην άλλη γωνία η Lilly Allen, ας πούμε ή η M.I.A (για να μη φτάσω μέχρι Κοκορόζι και λέτε μετά για τις εμμονές μου). Ας κρατήσουμε τη Λίλι. Αρχοντοβλαμμένη, θορυβώδης, ηλίθια και ατάλαντη, με κάτι τραγούδια που ακούγονται μόνο αν είσαι μορμόνος, ευνουχισμένος Elvis impersonator -μια indie Paris Hilton για να μη μακρυγορούμε. Η Νέλλη βάζει κάτω τη Λίλη και την αρχίζει στα χαστούκια, φλαπ, φεύγουν αδέσποτες, το πλήθος χειροκροτεί. "Να τελειώνουμε με την αγράμματη", το σύνθημα. "Αν θέλεις να κάνεις σουξέ, κορίτσι μου, έτσι ατάλαντη που είσαι, ας πετάξεις βυζί, ας βρεις κάποιον να σου κάνει τα μπιτ να ακούγονται κριτσανιστά και μη μας πρήζεις". Χειροκροτήματα. Whoa, Nelly!

Αν δεχτούμε ότι η εμπορική μαζική ποπ τσιχλόφουσκα είναι κάτι υπαρκτό, τότε θα ήταν οι δίσκοι της Nelly και του Τζάστιν, καμιά αντίρρηση; Έλα μου όμως που οι τελευταίοι εισπράττουν σωρηδόν κολακευτικά σχόλια από έντυπα όπως ο Guardian ή ο New Yorker. Χαζεύω το UK Chart της εβδομάδας -νούμερο ένα οι Kasabian, νούμερο εννιά η Νέλλη (μετά από αρκετές εβδομάδες), ο Τζάστιν απών (ο δίσκος δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμη, τα παραπάνω ήταν… εικασίες).

Πάμε πάλι από την αρχή. Αν είσαι mainstream ρηχός, αν τη φουσκώνεις τη Μπιγκ Μπάμπολ βρε αδερφέ, σου αρέσουν η Νέλλη και ο Τζάστιν με τους γαμάτους δίσκους. Αν είσαι indie ψαγμένος, εναλλακτικός με φράτζα μέχρι το σαγόνι, γουστάρεις Kasabian, το νούμερο ένα που δηλώνει ο ένας ότι το αγαπημένο κατοικίδιο του άλλου είναι ο σκύλος του και -τι καλά- έχει δίκιο!

Εγώ, τι είμαι τότε; Κουρασμένος, αυτό είμαι.

Comments:
NME is dead.
Don't believe the hype.
Στη μουσική δεν υπάρχουν ταμπέλες και 'ποιοτικοί'.
Ό,τι σε σένα μοιάζει σπουδαίο, κράτα το ως σπουδαίο, τι σημασία έχει αν είναι τσιχλόφουσκα ή 'φτηνό';

Κι άλλα πολλά κλισέ που μπορώ να συσσωρεύσω σαν τουβλάκια του Tetris..
cheers
 
Ωραίο κείμενο.
 
σότκι
α. το πόιντ μου δεν ήταν "έ τι μαλάκες είναι στην ΝΜΕ που δεν παρουσίασαν το καινούριο indiefolk αριστούργημα από τη στέπα του Μίσιγκαν (random επιλογή)"
β. προφανώς και δεν υπάρχει κανένα hype σχετικά με την καλλιτεχνική αξία των καλλιτεχνώνε που εξυμνώ
γ. στη μουσική υπάρχουν και ταμπέλες και ποιοτικοί.
δ. soooo "Χαρούλα Αλεξίου" αυτή η ατάκα!

όπως βλέπεις είμαι στημένος και ως άλλος Duke Nukem πυροβολώ τα τουβλάκια του Τέτρις. Αντέχεις;
[cheerz man]

loretta: μερσουά
 
ναι πραγματι ωραιο, ειδικα εκει με τη φυλακη και το point βεβαιως, αλλα ως αρχιδιασυντακτης του αλλου blog, περιμενω. To deadline σου εχει ξεψυχισει εδω και καιρο.
 
Αν αντέχω λέει;
΄Εχω απόθεμα σε τέτοιες ατάκες, μπορούμε να καταρρίψουμε πολλές.

Jenga κανείς;
 
μα είναι γνωστό ότι το ΝΜΕ εδώ και 10-15 χρόνια έχει γίνει η σούπερκατερίνα της μπριτποπ/ροκ..
(όπως και το κεράνγκ -μπλιαχ- της ροκ)
 
averel
ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τα ντεντλάινς. Ωστόσο, δεν ξεχνώ.

σότκι,
δυστυχώς πολλοί πρέπει να παίξουν αυτή την παρτίδα τζένγκα, αλλά λίγοι είναι πρόθυμο. όπως και να 'χει, i'm in.
:P

polikarpos,
μα φυσικά και είναι η σουπερκατερίνα της ποπ/ροκ, ανέκαθεν αυτό ήταν. αυτό που της ζητάω είναι να φερθεί ως μια αξιοπρεπής σουπερ κατερίνα.
 
'ωραίο κείμενο' κι από μένα
 
να σας πω, φτάνει με την πολύ δουλειά!!! ώρα να ανεβάστε Post... τι στο καλό, δεν μπορείτε να οργανωθείτε λίγο;


¨Αντε γιατί θα λάβω πιο σκληρά μέτρα από το να μιλάω στον πληθυντικό....


μπεεεε! μπεεεεριμένω με αγωνία!
 
Που να δεις το Q. Είδα το επετειακό τεύχος για τα 20 χρόνια και είχε κάτι λίστες για τα καλύτερα τραγούδια της περιόδου και πήξαμε στους Oasis! Έλεος πια με το wonderwall και όλους τους υπόλοιπους θιασώτες της φράντζας.

Το κείμενό σου δείχνει ότι η ειλικρίνεια είναι τελικά το καλύτερο επιχείρημα (και είναι φυσικά πολύ ωραίο, όπως όλα σου)
Ο δίσκος της nelly μου άρεσε και μένα πολύ.
 
Πω-πω you blew me away! (sorry υιοθετώ pop lingo εδώ)Αλλά όχι πάντα γράφεις Ωραία αλλά αυτή τη φορά ήταν λες και έσκασε βόμβα με χρωματιστα χαρτάκια πάνω απ' το κεφάλι μου.

Εισαι Αστέρι!(όχι μην ανησυχείς δεν θα σε αποκαλέσω και μαναράκι)
 
Δημοσίευση σχολίου

<< Home

Archives

Μαρτίου 2005   Απριλίου 2005   Μαΐου 2005   Ιουνίου 2005   Ιουλίου 2005   Αυγούστου 2005   Σεπτεμβρίου 2005   Οκτωβρίου 2005   Νοεμβρίου 2005   Δεκεμβρίου 2005   Ιανουαρίου 2006   Φεβρουαρίου 2006   Μαρτίου 2006   Απριλίου 2006   Μαΐου 2006   Ιουνίου 2006   Ιουλίου 2006   Αυγούστου 2006   Σεπτεμβρίου 2006   Νοεμβρίου 2006   Φεβρουαρίου 2007   Ιουλίου 2007   Δεκεμβρίου 2007   Φεβρουαρίου 2008   Δεκεμβρίου 2008   Δεκεμβρίου 2009   Δεκεμβρίου 2010   Δεκεμβρίου 2011  

This page is powered by Blogger. Isn't yours?