There is a Place in Hell Reserved for Me and My Friends

Τετάρτη, Ιουλίου 19, 2006

  στου bellamy το ουζερί
"Τι πάθατε όλοι ξαφνικά με τους Muse;"
Τρεις στην ίδια παρέα, ήμαστε ενθουσιασμένοι με το νέο δίσκο, έναν καλό δίσκο που ήρθε από το πουθενά. Ο τέταρτος είχε την απορία.
Θα σου πω εγώ τι έχουν πάθει όλοι με τους Muse, φίλε. Τώρα που το τζιν, το τόνικ και το λεμόνι στο ίδιο ποτήρι λειτουργούν κάπως σαν λιπαντικά στην έμφυτη τάση που έχω να μαζεύω άχρηστες πληροφορίες και να τις τακτοποιώ σε κουτάκια, τώρα πρέπει να σ' τα πω. Οι Muse είναι εύκολη περίπτωση, εύκολη να την ερμηνεύσεις, προσφέρονται επίσης για σημειολογία. Βλέπεις, οι Muse δεν είναι από τις μπάντες εκείνες με ταλέντο σπινθηροβόλο, "έτοιμο", να βγάζει μάτι. Δεν είναι από τα πιτσιρίκια που όταν πρωτο-κλωτσήσουν μπάλα, θα πεις "έτοιμοι για τα σαλόνια, στείλ' τους στον ατζέντη". Είναι από τα πιτσιρίκια που τους αρέσει η μπάλα, μπαίνουν στο γήπεδο και προπονούνται όλη μέρα, όλη μέρα, ιδρώνουν, ξεσκίζονται, τρέχουν πέρα-δώθε μέχρι να καυλώσουν οι τετρακέφαλοι.
Ξέρουν κιθάρα, ξέρουν ότι το κατέχουν αυτό το κραυγαλέο στιλάκι με τα space ξεσπάσματα, το κάπως γαμάτε-γιατί-χανόμαστε, με τις κραυγές, τα δακρύβρεχτα λογάκια. Λίγο Τομ Γιορκ, λίγο Μπόνο, λίγο πολιτικό, λίγο brit, αυτό. Ξέρουν ότι για όσο θα παίζουν μπάλα εκεί τριγύρω, θα βρίσκουν εταιρία να τους κόβει cd και να τους δίνει χρόνια. Και δεν ήταν κακοί. Ωστόσο, έρχεται μια εποχή που η προπόνηση σε κάνει δυνατό, πιο δυνατό και το ταλέντο διογκώνεται, φουσκώνει σαν κέικ, μέχρι να το δουν όλοι, όλοι. Είναι η εποχή που ο γυμνασμένος θα νικήσει τον ταλαντούχο στα πέναλτι, γιατί ο ταλαντούχος ήξερε ότι πάντα το ταλέντο του θα τον ξελασπώνει. Όμως το ταλέντο εξαντλείται, αργά ή γρήγορα, αν δεν το γυμνάσεις, συρρικνώνεται, ξεθυμαίνει.
Στην εποχή που τα γκρουπ που ξεκινούσαν μαζί τους έχουν διαλυθεί, γαμάνε όσες γκρούπις προλαβαίνει ν' αρπάξει ο κώλος τους, έχουν στραφεί στη νεο-ψυχεδελική electro-folk, αποφασίζουν ότι θέλουν να σώσουν τον πλανήτη, οι Muse έκαναν κάτι παραγωγικό. Κυκλοφόρησαν τον καλύτερο δίσκο της καριέρας τους. Έναν δίσκο που αν ήταν ντεμπούτο, θα μιλούσαμε για πολλά υποσχ… μπλα μπλα μπλα σ' αυτόν το γκροτέσκο τόνο με τις εξυπναδούλες που αγαπούν οι ντόπιοι δισκοκριτικοί.
Και τώρα, οι κριτικοί (και ντόπιοι) που τότε τους χλεύαζαν, τους συμπαθούν σιγά σιγά. Η εταιρία τους δίνει λεφτά για το cult έπος του προηγούμενου ποστ. Τα ασχημόπαπα που κουράστηκαν τα απωθημένα και τις συγκρίσεις, γίνονται (γκαγκάν γκαγκάν) σούπερ γκρουπ.

(ποτέ δε φανταζόμουν ότι θα έγραφα τόσα πολλά για τους Muse, ούτε καν όταν άκουσα το νέο δίσκο, δεν ξέρω τι μ' έπιασε βραδιάτικο)

Comments:
Εγώ πάντως δεν θεωρώ ότι αυτός είναι ο καλύτερος δίσκος της καριέρας τους. Πολύ καλός είναι βέβαια αλλά εμένα πιο πολύ μου άρεσε ο δεύτερος του οποίου τον τίτλο δεν θυμάμαι αυτή τη στιγμή.
 
δεν συμφωνώ, αλλά "έγραψες"!
 
hopkins, ούτε εγώ θυμάμαι πώς λέγεται ο δεύτερος, ούτε καν θυμάμαι αν μου άρεσε

αρμάνι, ποια ζέστη, εκεί πάνω σε μας φυσούσε όλο το βράδι, το δαγκώσαμε στην ταράτσα που καθόμασταν.

μεσιέ ιλό, μερσί :-)
 
Νομίζω Drude πως ξεχνάς σκόπιμα τα πέντε αστεράκια του Observer Music Monthly :p

ps. είμαι "άμπαλος", απλά εδώ μου κόλλαγε καλά η παρομοίωση
 
πολύχρονος! κι ότι άλλο θέλεις πολύ.
 
Δημοσίευση σχολίου

<< Home

Archives

Μαρτίου 2005   Απριλίου 2005   Μαΐου 2005   Ιουνίου 2005   Ιουλίου 2005   Αυγούστου 2005   Σεπτεμβρίου 2005   Οκτωβρίου 2005   Νοεμβρίου 2005   Δεκεμβρίου 2005   Ιανουαρίου 2006   Φεβρουαρίου 2006   Μαρτίου 2006   Απριλίου 2006   Μαΐου 2006   Ιουνίου 2006   Ιουλίου 2006   Αυγούστου 2006   Σεπτεμβρίου 2006   Νοεμβρίου 2006   Φεβρουαρίου 2007   Ιουλίου 2007   Δεκεμβρίου 2007   Φεβρουαρίου 2008   Δεκεμβρίου 2008   Δεκεμβρίου 2009   Δεκεμβρίου 2010   Δεκεμβρίου 2011  

This page is powered by Blogger. Isn't yours?