There is a Place in Hell Reserved for Me and My Friends

Θυμάμαι ένα τραγούδι του Morrissey (και αξίζω εκατό βουρδουλιές που δεν μπορώ να θυμηθώ τον τίτλο του - νομίζω είναι από το 'Kill Uncle' - πενήντα βουρδουλιές) όπου η Ανυπέρβλητη Εξοχότητά Του προς το τέλος επαναλαμβάνει "stop me from thinking all the time". Αυτό έχω πάθει τον τελευταίο καιρό, φίλοι μου, σκέφτομαι όλη την ώρα και νομίζω πως αυτό με εξαντλεί. Πίνω καφέ με μερικούς φίλους, και καθώς ρουφάω μερικές γουλιές σοκολάτας (άρα δεν πίνω καφέ, πίνω σοκολάτα -όπως το συνηθίζω) σκέφτομαι μυριάδες "άκυρα" πράγματα. Κάποιος προπέτης θα έλεγε πως απλά είμαι τύπος αγχώδης και πολυάσχολος. Δεν είμαι τίποτα από τα δύο -και το έχω πληρώσει. Και να πείτε αυτού του προπέτη να μαζέψει τον μικρό ξερόλα Φρόιντ που υποθάλπτει στα σπλάχνα του.

Για να καταλάβετε τι μου συμβαίνει, θα σας δώσω ένα παράδειγμα: Κάθομαι κάπου και βλέπω έναν σκουρόχρωμο κύριο να περνάει. Σκέφτομαι ότι ίσως είναι Ινδός ή ακόμα και Πακιστανός. Μετά σκέφτομαι ότι μάλλον είναι Πακιστανός. Κι έτσι μου έρχεται στο μυαλό το θέμα με τις απαγωγές Πακιστανών που έχει προκύψει εσχάτως. Αμέσως σκέφτομαι τον Γιώργο (or whatever) Βουλγαράκη και τη συζήτηση που γίνεται για τον επικείμενο ανασχηματισμό. Αλλά, βέβαια, συνέρχομαι μετά. Πώς μπορεί μια χιονισμένη μέρα σαν κι αυτή, από τον καναπέ ενός γλυκούλικου café να φέρνω στο νου μου καλοπληρωμένους δημοσιοσχεσίτες, όπως είναι οι υπουργοί; Έτσι, κάνω μια γρήγορη ντρίμπλα στη σκέψη μου και αναρωτιέμαι τι άλλες έννοιες θα μπορούσε να πάρει η λέξη ανασχηματισμός. Ας πούμε, η σερβιτόρα που τώρα τακτοποιεί τις καρέκλες δίπλα, αφού έφυγαν οι πελάτες που κάθονταν εκεί, κάνει κι αυτή τον δικό της μικρό ανασχηματισμό; Και μιας και μιλήσαμε για τη σερβιτόρα την παρατηρώ λίγο παραπάνω από το σύνηθες. Μα ναι, είναι κοντά στα 27-28 -μεγάλη. Άραγε για πόσο θα μπορεί να είναι ακόμα σερβιτόρα; Το σερβιτορηλίκι είναι "επάγγελμα με ημερομηνία λήξης", που λένε και τα μοντέλα. Αλήθεια, όλα αυτά τα επαγγέλματα (σερβιτόροι, σερβιτόρες, μπαργούμεν, μπαρμέν, κλπ.) δε βρίσκετε ότι πολλές φορές είναι ένα είδος πορνείας με χαμηλά ή χωρίς καθόλου λιπαρά; Και δεν το λέω με ηθικοπλαστική διάθεση -ούτε καν σε τόνο επικριτικό. Εννοώ ότι πληρώνονται πιο πολύ για την εμφάνιση τους και την αύρα που αυτή δίνει στη συναναστροφή μαζί τους παρά για την ουσιαστική υπηρεσία που προσφέρουν -το σερβίρισμα. Και πάλι, όμως, θυμάμαι πριν λίγο καιρό, όταν είχα πάει σε μια ντισκοτέκ (έτσι ακριβώς -γραμμένη με ελληνικά ορνιθοσκαλίσματα και εκστομισμένη με ελληνικότατη έως -ιδανικά- τούρκικη προφορά) όπου μπαργούμαν ήταν κάποια πενηντάρα κυρία που έμοιαζε με μια μαντάμ Παρί που έχει χλαπακιάσει μερικές εκατοντάδες μιλιγκραμ λαχταριστού Hypnostedon. Δεν ξέρω ακριβώς βέβαια ποια είναι η συμπεριφορά του Hypnostedon ως χάπι, αλλά μου αρέσει πολύ ως όνομα. Και από το όνομα του καταλαβαίνω ότι σχετίζεται με υπνηλία-ύπνο. Βέβαια! Ύπνος. Χτες πάλι δύο η ώρα κοιμήθηκα. Δεν πήγα πουθενά, ήμουν αποκλεισμένος. Μάλλον το βιολογικό μου ρολόι, όμως, είναι τόσο ξεκούρδιστο που αρνείται πεισματικά να με αφήσει να γλαρώσω νωρίτερα. Αλήθεια, αυτό το βιολογικό ρολόι υπάρχει; Θυμάμαι, σε ένα περιοδικό που δούλευα παλιότερα, είχαμε κάνει ένα θέμα για κάποιον τύπο που, λέει, συνήθισε ο οργανισμός του τις καταχρήσεις σε αλκόολ και ναρκωτικά και αν τα σταματούσε θα κατέρεε. Αλλά μάλλον fiction ήταν. Φτου, ρε πούστη μου, ακόμα να διαβάσω την 'Αείπολη' του Clive Barker... Καταλαβαίνεις. Μπορώ να συνεχίσω έτσι μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία.

Τελευταία, αυτό το πράγμα μου συμβαίνει κάθε μέρα - όλη μέρα. Είτε μιλάω με άλλους για τρέχοντα θέματα, είτε απλά κάθομαι σπίτι μου. Η σκέψη μου μοιάζει με ένα τεράστιο μπερδεμένο rollercoaster που διανύει άχρηστες πληροφορίες-ράγες και έχει να τερματίσει μήνες. Ταξιδεύω με μια ταπεινή υπερτιμημένη μάρκα -το μυαλό μου. Νιώθω τα θέματα να ξεπετιούνται στο κεφάλι μου με την ίδια συχνότητα που ανάβουν οι γλόμποι πάνω από αυτό του Κύρου Γρανάζη στις σελίδες με τις ιστορίες του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Αλήθεια υπήρξε ποτέ περιοδικό "Σκρουτζ" ή αυτό το αντιπαθές τσιγκουνόπαπο ζούσε πάντα στη σκιά του Μίκυ και του Ντόναλντ; Να, βλέπεις; Πάλι μου συμβαίνει, ξεφεύγω. Down, boy!

Θυμάμαι, τις προάλλες που συζητούσα με έναν καλό φίλο. Δε θυμάμαι ακριβώς για ποιο θέμα συζητούσα, δεν έχει σημασία και δεν νομίζω να ήταν μόνάχα ένα θέμα. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι με εκείνον η συζήτηση είναι απολαυστική. Καλός ακροατής, πνευματώδης συνομιλητής και αυθεντικά έξυπνος. Όχι με τον τρόπο που εννοούμε την εξυπνάδα όταν θέλουμε να κάνουμε κάποιο κομπλιμέντο. Έξυπνος, ώστε να λύσει τη μαλακία του Goldbachπωςτονλενετελοςπάντων. Και είχαμε πέσει μαζί σε μια απολαυστική, ακόμα περισσότερο κι από αυτές του Dj Shadow ή του RJD2, λούπα συνειρμών, εξομολογήσεων και πολύ εξειδικευμένων (με εμάς ως ομάδα στόχευσης, φυσικά) εξωτερικών ερεθισμάτων. Για τέσσερις γαμημένες ώρες! Τι να σας πω... Ήταν σαν να έκανα εξαιρετικής ποιότητας τσαμπουκαλεμένο σεξ ή εξίσου εξαιρετικής ποιότητας ναρκωτικά.

Είναι, άραγε, η αβίαστη, συνειρμική σκέψη το νέο μου ναρκωτικό; Θα μπορούσε, δεδομένου ότι για μένα η περίοδος της "καύλας" έχει πια περάσει. Τώρα, είμαι στην αναπόφευκτη φάση της κατάπτωσης. Δεν μπορώ να σταματήσω να "παίρνω". Και δε νιώθω και καμιά ευχαρίστηση από πάνω. Απλά σφαδάζω κάτω από τη βάσσανο του αχανούς προβληματισμού (έκφραση "Νταλάρας"). Έχω γίνει ένα θλιβερό τζάνκι της αερολογίας ή τελος πάντων της… αεροσκεψίας ή όπως θες πες το -αυτό.

Πάει ένας χρόνος από τότε που διάβασα για τη "Μέθοδο Δημιουργικής Σκέψης 'Po' (Πο)". Αν κατάλαβα καλά, σύμφωνα με τη μέθοδο αυτή, για να βρεις ιδέες, σκέφτεσαι τυχαίες λέξεις (ή ανοίγεις ένα λεξικό σε μια τυχαία σελίδα) και κάνεις τους συνειρμούς σου. Κρατάς αυτούς που σε βολεύουν και μαστιγώνεις τη σκέψη σου στο ρυθμό που σου υπαγορεύουν κάτι περίεργα διαγράμματα που έπρεπε να αγοράσεις το βιβλίο για να τα δεις. Έτσι, φτάνεις στην τελική ιδέα που έψαχνες έχοντας τιθασσεύσει τη φαντασία σου. Νομίζω ότι αν αυτό το πράγμα δουλεύει, θα πρέπει κάποιος παλιοκαριόλης, που θέλει να χεστεί στο τάλιρο με ξένα κόλυβα, να μου προσφέρει μια δουλειά ώστε όλη αυτή η σκατοκατάσταση τουλάχιστον να εξαργυρωθεί κάπως.

Ας αφήσουμε, όμως, το θέμα του χρήματος στον ευλογημένο από "Louis Vuitton" γερασμένους μπάσταρδους κόσμο του. Εμείς, ως γνωστόν, είμαστε "υπεράνω" για όσο καιρό έχουμε ψιλά να πληρώσουμε το ταξί. Εκεί όπου θα αράξουμε, το μέρος λέγεται "αποτοξίνωση". Και για να κλείσουμε όπως ανοίξαμε -με κέφι, χορό και τραγούδι-, θα σας θυμήσω αυτό το έξυπνο ροδαλό Welsh μουτράκι που μάταια πάει να πλασαριστεί ως ανοργασμικιά γκόμενα, τη Jem. Σε ένα κομμάτι του δίσκου της, έχει δώσει τους εξής στίχους: "I've gotta stop my mind / Working overtime / It's driving me insane / It will not let me live / Always so negative / It's become my enemy". Το κομμάτι έχει τίτλο 'Save Me'. Σσσκατά!

Ο Samuel Preston κιθαρίστας των Ordinary Boys μπήκε στο βρεττανικό Celebrity Big Brother (...). How indie is that?

Χτες πέρασα το βράδι μου στο νοσοκομείο, τρομαγμένος. Πέρα από το overall τρομακτικό περιβάλλον του νοσοκομείου όπου αγενείς, άσπροντυμένοι άνθρωποι πηγαινοέρχονται πέρα-δώθε με τα σαμπό τους, ήταν και εκείνες οι πρώτες λίγες ώρες -μέχρι να βγουν εξετάσεις, ακτινογραφίες, κλπ- όταν δεν ξέρεις εάν ο λόγος για τον οποίο βρίσκεσαι εκεί (στην περίπτωσή μου, ένας καλός φίλος που ερχόταν να με βρει χτύπησε σε τροχαίο) είναι σοβαρός ή όχι. Ευτυχώς στην περίπτωσή μας ο φίλος μου τη γλύτωσε με κάτι διασείσεις ενώ με τον τρόπο που έγινε το τροχαίο θα μπορούσε να πάθει πολλά. Το τέλος ήταν καλό, ή τελος πάντων αρκετά έτη φωτός καλύτερο από το απαισιόδοξο σενάριο. Όλη αυτή η νυχτερινή μου περιπετειούλα υπήρξε εξαιρετικά διδακτική, τι και πώς σε άλλο επισόδειο -όποτε και αν.

Φέτος, έκανα την πιο αδιάφορή αλλαγή χρόνου στα χρονικά μου. Στα χρονικά μου... οκ, από τα γυμνασικά μου χρόνια τέλος πάντων όταν με την παρέα μου εγκαινιάσαμε την έννοια της νυχτερινής βόλτας στα άγουρα μυαλά μας. Φέτος, η τηλεόραση στο σαλόνι ξερνούσε κάθετες κουράδες να χορεύουν καρσιλαμά, η οικογένειά μου τριγύρω δίνοντας λίγη σημασία ξεκοκκάλιζε ένα εξαιρετικό αγριογούρουνο με κάστανα κι εγώ έστελνα ευχές σε sms (κάποιες δεν έχουν φτάσει ακόμα). Κάποιος στη διάρκεια όλου αυτού πρότεινε "να παίζαμε κανα χαρτάκι;". Κανείς δεν έδωσε σημασία. Άλλωστε ήμαστε αρκούντως νυσταγμένοι, η ώρα ήταν δυομιση -και πολύ το κρατήσαμε. Αφού, λοιπόν, το σίγουρέψαμε, από άποψη ευδαιμονίας σε συσκευασία χιλιοειπωμένων φθόγγων τουλάχιστο, ότι θα είναι μια θεσπέσια χρονιά, αποχαιρετηθήκαμε, δώσαμε τα ευγενή και έτη φωτός πιο τίμια φιλιά "του αέρα" και πήρα το δρόμο για το δωμάτιό μου. Καθώς απαλλασσόμουν από το γκρίζο μου πουκάμισο (που τελευταία τείνει να γίνει το αγαπημένο μου) ο υπολογιστής φόρτωνε ήδη τα πρώτα kilobyte της δικής μου -στην ουσιά- μνήμης. Όταν πια ήταν ετοιμοπόλεμος, εγώ φορούσα τις πιζάμες μου και με τέτοια ανεπίσημη περιβολή βούτηξα από την κληρωτίδα των πρωτοχροννιάτικων κλισέ ακουσμάτων το χαρτάκι που έγραφε "New Year's Day by U2". Τι παλιομαλάκας αυτός ο Bono, σκέφτηκα καθώς ξάπλαρα με ένα χαρωπό πηδηματάκι στο ξέστρωτο κρεβάτι μου -ακόμα καταφέρνει να με αφορά.
Καλή χρονιά, ομορφάνθρωποι.