There is a Place in Hell Reserved for Me and My Friends

Και τώρα υπάρχει ένα μέγα θέμα εδώ πέρα που έχει προκύψει τις τελευταίες τρεις εβδομάδες οπότε περνάω 2 με 2μιση ώρες περίπου ημερησίως μέσα σε τρένα και γενικώς ΜΜΜ: Πότε πρέπει να σηκωνόμαστε για να καθήσει κάποιος μεγαλύτερος; Ποια είναι τα κριτήρια που θα μας σηκώσουν από τη θέση μας. Το λέω αυτό γιατί προχτές ενώ καθόμουν στο μετρό και "ταξίδευα" για Δουκίσσης Πλακεντίας από το Μοναστηράκι, μπήκε ένας κύριος γύρω στα 60 αντιπαθέστατος. Εννοώ με μια φάτσα που σου ερχόταν να τον αρχίσεις στα γαμοσταυρίδια. Και με κάτι γελοία (μα πανάκριβα, φαίνονταν) γυαλιά slim με χρυσό σκελετό, με καλοραμμένο κοστούμι και χαρτοφύλακα. Ήταν επίσης χοντρός, πολύ χοντρός. Με κάτι χέρια τεράστια -πραγματικά!- και πεντακάθαρα. Γενικά, φαινόταν πολύ εύρωστος και καλοζωισμένος (και ψιλο-βλάχος θα συμπλήρωνα). Και ήρθε από πάνω μου (εγώ καθιστός) και σε όλη τη διαδρομή με κοίταζε με ένα πολύ αυστηρό βλέμμα, σαν να μου έλεγε "σήκω να κάτσω σκατογουρούνι. εσείς οι νέοι δε σέβεστε τίποτα κλπ. κλπ.". Δε σηκώθηκα συνειδητά. Σηκώθηκα μια στάση αργότερα για να κάτσει κάποια κυρία η οποία ήταν έτη φωτός πιο συμπαθής -επειδικτικά της έγνευσα να καθήσει μπροστά στα μούτρα του. Έχω την εντύπωση ότι ποτέ δε θα σηκωνόμουν για να καθήσει κάποιος τέτοιος άνθρωπος. Κι αν αυτός ο κύριος, όμως, είχε πρόβλημα υγείας -έστω από το πολύ λίπος και τις καταχρήσεις που προφανώς έκανε; Τι πρέπει να ισχύει για κάποιον ώστε να του παραχωρήσω τη θέση μου; Εννοώ, σε λίγο ίσως να ζητάω και δικαιολογητικά... Μήπως είμαι πολύ γουρούνι;