There is a Place in Hell Reserved for Me and My Friends

Διαβάζω που λέτε τα διάφορα (μερικά εξαιρετικά πετυχημένα) που γράφουν διάφοροι συν-bloggers σχετικά με το θέμα του μπεστ. Το θέμα αυτό καθ'εαυτό της φασιστομαλακισμένης στρατόκαυλης αποφασης δεν πρόκειται να το σχολιάσω γιατί οτιδήποτε σχόλιο και να κάνω θα βρίσκεται στις παρυφές του γελοίου, συγκρινόμενο με το γεγονός το ίδιο. Αυτό που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, είναι να δούμε τι θα γίνει μετά τη συγκεκριμένη απόφαση του εσουρού. Εννοώ, τι αντιδράσεις θα υπάρξουν, και από ποιους. Ο εν λόγω σταθμός (σαν συνολο και όχι οι εκπομπές του Ψαριανού ή του χι ή του ψι) είχε ένα πολύ ιδιαίτερο κοινό: αποτελούμενο μεταξύ αλλων από ΒΠ γκομενίτσες, κουμπωμένους του βένιου, κάγκουρες, φοιτητόκοσμο, γενικά από κοινό που δε φημίζεται ούτε για την ευαισθησία του σε θέματα ελευθεριών, ούτε για το μεγάλο ποσοστό πολιτικοποίησής του. Προερχόμενο από τα ελαφριά lifestyle αναγνώσματα του ίδιου εκδοτικού συγκροτήματος με το σταθμό (και του έτερου lifestyle συγκροτήματος του οποίου ο μπεστ υπήρξε συνέχεια), δε νομίζω ότι είναι αυτό που θα έβγαινε από το μικρόκοσμό του για να διαμαρτυρηθεί για το οτιδήποτε, έστω και αν αυτό ήταν ένα μικρό μέρος της καθημερινότητάς του -η υπόκρουση με την οποία οδηγούσε π.χ. Άλλωστε και η αντίδραση του ίδιου του σταθμού (πέρα από δικηγορίστικες δηλώσεις περί λογοκρισίας κλπ), είναι ένα τζιγκλάκι με μότο "Fuck You Anyway" και όχι κάτι του στιλ "είμαστε εδώ, δε θα περάσει" κλπ. Είμαι περίεργος λοιπόν να δω τι αντιδράσεις (επί της ουσίας, όχι τα δ.τ. των κομμάτων) θα υπάρξουν για τη συγκεκριμένη απόφαση, αν θα υπάρξουν και από ποιους. Ακαδημαϊκά (τς τς τς) αυτή τη φορά και όχι ως πολίτης ή ως ακροατής ή ως μουσικόφιλος ή ως ευρωπαίος ή ως οτιδήποτε άλλο.