There is a Place in Hell Reserved for Me and My Friends

Αυτό που αποκλείσαμε εν ριπή οφθαλμού ακούγοντας το ντεμπούτο των Libertines, υποπτευθήκαμε μετά το δεύτερο δίσκο, τώρα με το album των Babyshambles, επιβεβαιώνεται κατηγορηματικά: Ο Pete Doherty, εκτός από ζάκι, είναι και αφοπλιστικά ταλαντούχος. Ο δίσκος των Babyshambles, "Down in Albion", διέρρευσε, τον άκουσα και είναι shagtastic! Οι γνωστές υπερβολές θα γραφούν (εντός Αλβιώνας). Οι γνωστοί, τοπικοί ευνούχοι ανεπάγγελτοι, που αδυνατούν να ενθουσιαστούν με το οτιδήποτε, θα μας πουν για το κατασκευασμένο hype (ειρήσθω εν παρόδω κανείς στην Ελλάδα δε δικαιούται να μιλάει για hype σχετικά με ονόματα όπως οι Babyshambles ή οι FF λες και σκοτώνονται όλοι κάθε βδομάδα να πάρουν την ΝΜΕ και να φάνε fish n chips -μα που ζουν αυτοί οι άνθρωποι πια, στο Wolverhampton;). Αλλά το γεγονός θα παραμείνει ένα και αδιάσειστο, ο δίσκος των Babyshambles κόβει κώλους ως μια απολύτως συνεπής συνέχεια του "Fuck Forever". Η συντακτική ομάδα του παρόντος blog υποκλίνεται

Charles Mingus - Remember Rockefeller at Attica
Erik Sumo - Left my heart in the Saloon
Amon Tobin - Triple Science
Brazilian Girls - Pussy
Scout Niblett - Pom Poms
John Tejada & Arian Leviste - Neurotic Order
Bang Gang - Find what you Get (thanx to vt)
Piano Magic - The Nostalgist
Jaga Jazzist - Oslo Skyline
Espers - Travel Mountains
Interpol - Obstacle 2
Depeche Mode - Lilian (το καλύτερο του νέου δίσκου)
Manic Street Preachers - A Design for life
Stellastarr* - When I Disappear
Babyshambles - Sticks and Stones
Ramones - Here Today, Gone Tomorrow
The Kinks - Days
The Style Council - Internationalists
Semisonic - Who's Stopping You
Sole - Manifesto 232
Audio Bullys - If you want my love
Planet Funk - Who Said

...με τα καφέ blazer! Την επόμενη φορά που θα πάω σε bar/club/εστιατόριο έχω την εντύπωση ότι θα μου το φορέσουν με το ζόρι στην είσοδο.

UPDATE: Πλέον ο ιός BRWN/BLZR έχει εξαπλωθεί παντού, όχι μόνο σε μπαρ και εστιατόρια. Βλέπεις τους φορείς του ιού να παίρνουν το μετρό, να πίνουν καφέ σε όλα τα cafe της Αθήνας, στα λεωφορεία, στις δημόσιες υπηρεσίες, είναι ΠΑΝΤΟΥ! Μας καταδιώκουν...

Ναι, είναι αλήθεια. Από την Τετάρτη που ανακάλυψα έναν κεσέ από δ'αύτη τρυπωμένο (άγνωστο πώς) σε ένα ντουλάπι της κουζίνας μου και αποφάσισα να δοκιμάσω να δω πώς είναι (να φανταστείς δεν ήξερα καν αν είναι αλμυρό ή γλυκό), έχω κολλήσει! Μόλις το τελείωσα, ενθουσιάστηκα και πήγα στο σουπερ μάρκετ (είναι κοντά) και πήρα πέντε-έξι. Είναι Σάββατο απόγευμα, μου έχουν τελειώσει και αύριο Κυριακή είναι κλειστά. Τι να κάνω; Θέλω τη δόση μου!

Πριν μόλις λίγες δεκάδες λεπτών και καθώς η γλώσσα μου βρεχόταν από τις πυκνές φυσσαλίδες του αγαπημένου μου μαρτινισπράιτ αγχολυτικού, συνειδητοποίησα ότι εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα self-care και κωλοβαρέματος αποκτούσαν σχεδόν μεταφυσικές ιδιότητες μετά από μια μέρα αγωνιώδους τρεξίματος για ζητήματα που δε δίνω δεκάρα τσακιστή. Και κάπως έτσι κατάλαβα για ποιο λόγο ο αλκοολικός γίνεται αλκοολικός, ο ναρκομανής ναρκομανής, ο κτηνοβάτης κτηνοβάτης κοκ. Αφού έκανα, λοιπόν, μια γρήγορη νοητική φυλλομέτρηση στο βιβλίο των ανθρώπινων διαστροφών, επανήλθα στην απτή πραγματικότητα από τις τρυφερές αποδοκιμασίες των φίλων μου που μου θύμισαν ότι στο μπαρ δε βρισκόμουν για να κοιτάζω αποσβολωμένος το άπειρο και να αναλύσω στο μυαλό μου την ανθρώπινη συμπεριφορά με τον πλέον άχρηστο τρόπο.

Με το βλέμμα της παστωμένης σαρδέλας που με διακρίνει και έχοντας την αδιάσειστη πεποίθηση ότι αυτό το βλέμμα θα συνεχίσει να χρωματίζει το πρόσωπο μου μέχρι να πεθάνω (όπως ακριβώς συμβαίνει και με τη σαρδέλα πριν παστωθεί δηλαδή), με μια χαρακτηριστική, ελαφριά δυσφορία ξέρασα τη μοιραία ψευδοχιουμοριστική τριπλέτα "ποιος; που; τι;" προσπαθώντας να διασκεδάσω τις εντυπώσεις. Μάταια -άλλωστε, ποιος διασκεδάζει πια με καλουπωμένο χιούμορ; Το μαρτίνι (ή η σπράιτ;) συνέχισε να μου τσιτσιρίζει τη γλώσσα και η ζωή στο μπαρ συνέχισε όπως η ζωή σε όλα τα γεμάτα μπαρ του κόσμου τούτου, όπου τα βλέμματα, οι σιλουέττες, οι αγκώνες και τα ποτήρια θυμίζουν την κίνηση στις εθνικές οδούς το Δεκαπενταύγουστο. Και κάπου εκεί, καθώς κατευθυνόμουν προς τη μπάρα έτοιμος να φιλοδωρήσω το ρεμάλι μέσα μου με ένα ακόμη αλκοολούχο ρόφημα, ο ποταπός δισκοθέτης του άθλιου αυτού καπηλιού θεώρησε δόκιμο να γλιστρήσει στη σχισμή το 'Achtung Baby' των U2 και δη να πιέσει δώδεκα (12) φορές το 'skip forward' ώστε να φτάσει εκεί που δεν έπρεπε να φτάσει -στο 'Love is blindness'. Ως, λοιπόν, ένας δυνητικός ξεφλεβιασμένος και νιώθωντας τις τρίχες μου να σηκώνονται σαν κεραίες στον ουρανό (GYBE), θρυμμάτισα το αρχικό μου action plan για ένα ποτήρι γεμάτο βότκα διαλυμμένη στη δηκτική μυρωδιά του λεμονιού και σιγουρεύτηκα ότι μια μέρα σαν κι αυτή με μια υπόκρουση σαν κι αυτή, το πιο συνεπές προς τις αρχές μου σχετικά με τη μη φρονιμότητα θα ήταν να ποτίσω το αίμα μου με το γνωστό Σκωτσέζικο δηλητήριο, σκέτο. Χωρίς πάγο, χωρίς κοκακόλα, χωρίς φλωριές.

I am going, I am going…
Where streams of whisky are flowin'

(έχω την εντύπωση ότι μου βγήκε πολύ φορτωμένο ετούτο εδώ το κείμενο)

Που λέτε, λοιπόν, σήμερα ήταν μια τρελλή μέρα την οποία πλαισίωσαν κουλά τηλεφωνήματα, ακόμα πιο κουλά sms και γενικά, ο κύριος Σουρεαλισμός χτυπησε την πόρτα μου κι εγώ όχι απλά του άνοιξα αλλά του πήρα και πίπα. Σε σημείο που να σκέφτομαι ότι αν οι αστρογκαγκά έχουν ίχνος δίκιου, σήμερα στάνταρ κάποιος ζωδιακός πλανήτης (or whatever) θα πρέπει να ανατινάχτηκε.
Θα μου πείτε βέβαια τι σας ενδιαφέρουν αυτά εσάς, θα σας πω δικό μου είναι το blog και να πάτε να πνιγείτε.
(τώρα αυτό θεωρείται ποστ;)

το προηγούμενο post δεν ήταν suicide note.

το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να απελπιστείς
:(

αντιγράφουν τους... Μίκρο, ή είναι ιδέα μου;

The National - Friend of mine
Lush - Hypocrite
Laurie Anderson - From the air
Editors - Fall
The Stooges - Funhouse
Franz Ferdinand - Well that was easy
Stellastarr* - When I disappear
Manitoba - Skunks
Xiu Xiu - Pox
Nostalgia 77 - Seven Nation Army
Tosca - John Lee Huber
Apparat - Not a good place (Rechenzentrum Remix)
Manic Street Preachers - Kevin Carter
Hood - Winter 72
Hard-fi - Better do better
Gang of Four - Return the gift
Quincy Jones - One track mind
+ bonus track
Bloodhound Gang - No Hard Feelings
*με το αμίμητο ρεφρέν "ain't my job / to fuck you on your birthday / anymore"*