There is a Place in Hell Reserved for Me and My Friends

ξεκαθάριζα χτές το βράδι τον σκληρό μου και έπεσα σε κάτι naughty φωτογραφίες που είχα βρει στο δίκτυο από την εποχή που πήγαινα λύκειο. Πέτυχα που λέτε μία με έναν τύπο ο οποίος έκανε ό,τι έκανε αλλά είχε ένα χαμόγελο μέχρι τ'αυτιά, χαμογελούσε όλη του η ύπαρξη, έβλεπες τα μάτια του και ήσουν σίγουρος ότι αυτός ήταν ευτυχισμένος και χέστηκε για οτιδήποτε του έλεγαν. Εννοώ, ότι ακόμα και αν είχε απο πάνω του προστάτες ή εμπόρους ναρκωτικών να τον σημαδεύουν στον κρόταφο, βάζω στοίχημα ότι αυτός εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα "δουλειάς" ήταν πανευτυχής, έτοιμος να κατακτήσει το ηλεκτρικό μυαλό της καταιγίδας. Δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο νόημα αυτό που έγραψα, απλά ήταν μια φευγαλέα σκέψη που θεώρησα ότι θα είχε ενδιαφέρον να την ποστάρω. Επίσης έχει κι ο καβάφης ένα ποίημα για σχετικό θέμα αλλά δεν το βάζω γιατί α)βαριέμαι να το ψάξω β) δεν είμαι ο Τσαγκαουσιάνος για να κάνω αναφορές στον Καβάφη κάθε τρεις και λίγο γ)δεν είμαι λυγμόλαλος (copyright whitecaringermany) έντεχνος για να κάνω αναφορές σε οποιονδήποτε ποιητή/λογοτέχνη μήπως και καλύψω τις τρύπες της άποψής μου και δ) δε θα σου δώσω λογαριασμό. Αυτά.