9 η ώρα το πρωί σήμερα, χτυπάει το κουδούνι. Σηκώνομαι με το σώβρακο, αξύριστος και πονοκεφαλιασμένος από το hangover και ανοίγω. Είναι μια κυρία γύρω στα 50 με παλιομοδίτικο πουκάμισο (αυτά που έχουν κυκλικό γιακά) και μια μακρυά καφέ φούστα. Από πίσω της, διακριτικά, ένας ακόμα συνομήλικος κύριος ίδιας ενδυματολογικής σχολής.
- Γεια σας, σας αρέσει αυτή η κατάσταση στον κόσμο με τους ανθρώπους που πεθαίνουν;
- Ναι, πλάκα έχει
- Πιστεύετε στο Θεό;
- Πιστεύω στον Joey Ramone, το Morrissey και τη Jenna Jameson
- Θέλετε να σταματήσουν όλες οι καταστροφές του πλανήτη;
- Ελόοοου, έχεις ακουστά το πρόβλημα του υπερπληθυσμού;
- Εντάξει σας ευχαριστώ, καλημέρα σας
- Μα γιατί φεύγετε; καθήστε λίγο ακόμα να τα πούμε…
Πήγα να της πω "Καλή μου, πάρε κάνα moda burda να ντυθείς σαν άνθρωπος, πηγαίντε με τον παππού να φάτε καμιά παστούλα παρέα κι αφήστε τις μαλακίες", αλλά νύσταζα πολύ για να πω τόσες λέξεις μαζί.