There is a Place in Hell Reserved for Me and My Friends

Σήμερα τελείωσα ένα εξαιρετικά διασκεδαστικό βιβλίο, το Never Mind The Pollacks του Neal Pollack, μια πολύ καλογραμμένη κωμική αποδόμηση όλης της rock 'n' roll μυθολογίας, από τον Elvis μέχρι τον Kurt Cobain. Μια ανελέητη σάτιρα όλων των μουσικοκριτικών κλισέ και υπερβολών από καταβολής ΝΜΕ. Προτείνεται ανεπιφύλακτα, μην το πάρετε στην παραλία μόνο, γιατί οι γύρω σας θα κοιτάνε το γραφικό τρελό που χτυπιέται κάτω από τα γέλια ενώ θα έπρεπε να την πέφτει σε ό,τι φοράει μαγιό και ζυγίζει λιγότερο από 85 κιλά. Ενδεικτικά παραθέτω μια αναφορά στο Lou Reed:

"Lou Reed! Poet of my heart! Intemperate fickle of my loins! Are you a god,
or dappled tragic figure from mythos? Do you dare fly too close to the sun, or
do you gaze at yourself in the pond? Or are you Hippocrates, oathless, the
sickness or the cure? From whence you came you shall never return. Because what is a little S&M and cross-dressing to a glam god with shiny boots of
leather? Nothing, as we are to you, even though you birthed us all; ultimately,
we are powerless children of Zeus. We sprang from your head. The Velvet
Underground, the greatest band that no one ever heard, lives on in dorm rooms up and down the eastern seaboard, but especially in New England, and your attitude
has inspired a thousand aborted road trips. Banal? Yes! You don't care about us,
and that's why we love you, Lou Reed. You are the bard of no bullshit, which in
itself is the ultimate bullshit! See how we run. See how we run toward you,
alongside you, Lou Reed, as you break the mold that made us all.
Lou! Reed! Lou Reed!"