There is a Place in Hell Reserved for Me and My Friends

Τι είναι χειρότερο άραγε; Να πηγαίνουν όλα σκατά ή να μην πηγαίνουν καθόλου;

Κάθομαι και ακούω το "My Window" των Residents από τον τελευταίο δίσκο τους και ο ιντερνετικός θεός της τύχης (πάρτε το χαμπάρι, μιλάμε για παράλληλες ζωές) με έφερε στο site μιας εκπληκτικής φωτογράφου (www.zija.net) , και χάλασε το βράδι μου. Παράκρουση.

Εφιάλτες πήραν εικόνα, όνειρα βάφτηκαν κόκκινα, μπορντώ, αυτό του αίματος σε σκοτεινό φόντο, εικόνες και ήχοι να σε κάνουν χίλια κομμάτια, να ψάχνεσαι, να ακουμπάς απελπισμένος την παλάμη στο μέτωπο. Και να ιδρώνεις από μια στρογγυλεμένη απελπισία, που δεν είναι ικανή να σε βγάλει στο δρόμο, αλλά ούτε να σε κάνει να νιώσεις καλά. Απλά να σε έχει εκεί να περιμένεις, το τίποτα.

Είναι η αδράνεια μια φυσιολογική κατάσταση του νου ή μήπως τρελλάθηκα; Αυτό το χαστούκι που υποτίθεται ότι θα σου δώσει την ώθηση γιατί δεν έρχεται ποτέ; Και γιατί μετά από κάθε απογοήτευση πρέπει συνεχώς να σκοντάφτεις και να πέφτεις, να γίνεσαι ρεζίλι και να εκτιμάς αυτό που είχες. Και κυρίως ΠΟΙΟΣ ΜΕ ΕΧΕΙ ΜΟΥΝΤΖΩΣΕΙ;

Είναι τόσο αυτιστική η εποχή μας τελικά; Ή εγώ φταίω;

(Αγαπητοί αναγνώστες οι παραπάνω ηλίθιοι εγωπαθείς συναισθηματισμοί ήταν ένα διάλειμμα από το γνωστό κυνικό ύφος ετούτου εδώ του blog , από το επόμενο post επιστρέφουμε στα γνωστά. Ευχαριστώ για την ανοχή σας)