There is a Place in Hell Reserved for Me and My Friends

Έχω αρχίσει και τη βαριέμαι τη φάση με τα ντιβιντί. Ωραία, μαζευόμαστε σε ένα σπίτι πέντε νοματαίοι, πατάμε το πλέι, λέμε καμιά μαλακία, τρώμε τον αγλέωρα σε ποπκόρν ή πίτσες (αυτό εννοούν οι διαιτολόγοι όταν λένε "μην τρώτε βλέποντας τηλεόραση";) μιλάμε ακατάπαυστα (ευτυχώς συνήθως εύστοχα και διασκεδαστικά) πάνω στην ταινία (είτε καλή είτε μάπα -με συμπαντική προτίμηση στις δεύτερες) και έχουμε περάσει ένα ενδιαφέρον βράδυ.
Κατά καιρούς αναρωτιέμαι αν αυτές οι ώρες που περνάμε βλέποντας ντιβιντί αξίζουν τον κόπο. Αν είναι ζωή αυτό το πράγμα ή απλά ένας ευχάριστος τρόπος να σκοτώσεις την ώρα που σου απομένει από τη ζωή. Ή μήπως για να θεωρείται ότι έχω ζωή πρέπει τελικά να τηρώ όλα αυτά τα ψυχαναγκαστικά κλισέ που πασάρουν τα περιοδικά. Δηλαδή να βρίσκομαι από τη μια στιγμή στην άλλη στο Ρέυκγιαβικ και στο Ποπ, στο Λονδίνο και στο φεστιβάλ γκραφίτι. Γενικότερα, στους πένετε δρόμους να κάνω κάτι που ακούγεται (μπορεί δε και να είναι) εξοργιστικά ενδιαφέρον. Ή να σκοτώνω γλυκά την ώρα μου με ανθρώπους που αγαπώ σε μέρη οικεία με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι.
Λογικά θα υπάρχει κάποια χρυσή τομή ανάμεσα στις δύο θεωρήσεις σχετικά με τη ζωή. Χρυσή τομή την οποία δε βρίσκω (και ούτε νομίζω ότι θα βρω). Απλά εποχές που παλαντζάρω πότε στη μία, πότε στην άλλη. (Αυτό τον καιρό είμαι με την "άλλη")
Συμπέρασμα: Πρέπει επειγόντως να πάω ταξίδι στο Ρέυκγιαβικ.