There is a Place in Hell Reserved for Me and My Friends

Να πάτε να πνιγείτε όλοι. Μα η Νέλλη έτσι, ο Τζάστιν αλλιώς μουμπλε μουμπλε βιομηχανικές τσιχλόφουσκες. Απόψε το βράδι στο λεωφορείο κατάλαβα γιατί την εμπορική ποπ τη λένε τσιχλόφουσκα. Εννοώ, σίγουρα το είχα κάπου στο υποσυνειδητό μου, όμως γαλουχήθηκα με δασκάλους, γονείς, έντυπα, φίλους (κάποιους) και εχθρούς (άλλους) να μου εξηγούν γιατί δεν πρέπει να βουλώσω τα αυτιά μου με εκείνες τις μιαρές "τσιχλόφουσκες". Πλέον, η έκφραση είχε καθιερωθεί, είχε περάσει στο υποσυνείδητο. Τσιχλόφουσκα: Γλυκιά, τη μασάς, γεύση σαν χαρτοπετσέτα, τη φτύνεις. Εχτές το βράδι καθώς ήμουν στο τέλος μια μεγάλης διαδρομής και από το παράθυρο διαγραφόταν ένα έρημο γήπεδο μπάσκετ, τα ακουστικά του ipod εξέπεμπαν "αμαρτία". Τσιχλόφουσκα: Μαζική Ποπ;

Το "Wait for you" από τον τελευταίο δίσκο της Nelly Furtado θα έπρεπε να το έχει γράψει ένας Φοίβος με πρωτότυπες ιδέες, λιγότερο εγωισμό και υγιή σεξουαλική ζωή. Σοβαρά μιλάω. Καθώς το RnB beat μπλέκεται υπέροχα με την ψευτο-ντιριντάχτα λούπα είναι σαν να ακούς από βαθιά τη Χρύσπα ή την Έλλη Κοκκίνου να γαβγίζει κάτι για το μωρό της -για τα μάτια του, αχ αυτά τα μάτια του και τα χείλη του, αχ ναι τα χείλη. Το "Wait for you" άκουγα στο λεωφορείο, τότε που κατάλαβα "γιατί τσιχλόφουσκα" και συγχρόνως ότι η συγκεκριμένη διαλεκτική είναι μια μαλακία και μισή.

Και οι δύο σόλο δίσκοι του Τζάστιν Τίμπερλεϊκ είναι δύο εξαιρετικοί δίσκοι. Παραφουσκωμένος από αλλαζονία και παιδικό θράσος, θα σας πω ότι παραμένουν πολύ καλοί είτε τους συγκρίνεις με το "Neon Golden" των Notwist είτε με τον φετινό DJ Shadow (σύγχρονοί τους και οι δύο για να είμαστε ακριβοδίκαιοι). Η παραγωγή είναι υ-πέ-ρο-χη, τα πάντα είναι τόσο προσεγμένα που εγώ ποτέ δεν βαρέθηκα, ποτέ δεν τους έφτυσα στο πεζοδρόμιο να πατικωθούν και να μαυρίσουν. Μια τσίχλα δεν συνεχίζεις να τη μασάς τέσσερα χρόνια μετά ακόμα κι αν είναι λίγο μεγαλύτερη από ένα σουβέρ, ιριδίζει κι έχει τρύπα στη μέση, έτσι δεν είναι;

Ξεφυλλίζω την ΝΜΕ της εβδομάδας. Στο εξώφυλλο, οι Kasabian με κοιτούν με ύφος "Θα σε γαμήσω παλιοκαριόλη, θα χύσω τη σαμπάνια πάνω σου και μετά θα σου βάλω το μπουκάλι στον κώλο, να σε δω τότε αν θα λες τις εξυπναδούλες σου". Διαβάζω το story μέσα -εμετικό. Έχουν και μια στήλη όπου ρωτούν τον έναν Kasabian, ερωτήσεις για τον άλλον Kasabian, σαν αυτά που κάνουν τα πρωινάδικα όταν έχουν καλεσμένους τη Χριστίνα Παππά με τον Κλαούντιο Κολντεμπέλα ή το Θέμο Αναστασιάδη και το Βαγγέλη Περρή.
"Ποιο είναι το αγαπημένο χρώμα του Θέμου;"
"Ποια είναι η αγαπημένη γραβάτα του Κλαούντιο;"
Έχουν βγάλει και σκορ από κάτω. Ρεζίληδες.

Αν υπήρχε η αστυνομία της δυσανάλογης προβολής, οι καραγκιόζηδες της ΝΜΕ θα έσκυβαν να πιάσουν το σαπούνι αυτή τη στιγμή μπροστά από κάποιο ισπανόφωνο γομάρι. Εννοώ, πόσα μπορεί να γράψει κανεις για μια κολεγιά θορυβώδη τίποτα, όπως είναι οι Panic! At the Disco ή οι Frattelis; Ποια είναι η τσιχλόφουσκα στο κάτω-κάτω; Και δεν είναι μόνο η ΝΜΕ -είναι πολλοί, είναι παντού.

Ο δίσκος της Nelly Furtado (σε παραγωγή του Timbaland, βασικό αυτό) σου δημιουργεί στο μυαλό μια εικόνα τόσο δυνατή που θέλεις να σηκωθείς όρθιος και να χειροκροτήσεις. Ένα ρίνγκ, δύο γυναίκες. Στη μία γωνία, η Nelly, όπως την ξέρουμε, γλυκιά -κάπως πιο πρόστυχη τώρα. Και σέξι. Στην άλλη γωνία η Lilly Allen, ας πούμε ή η M.I.A (για να μη φτάσω μέχρι Κοκορόζι και λέτε μετά για τις εμμονές μου). Ας κρατήσουμε τη Λίλι. Αρχοντοβλαμμένη, θορυβώδης, ηλίθια και ατάλαντη, με κάτι τραγούδια που ακούγονται μόνο αν είσαι μορμόνος, ευνουχισμένος Elvis impersonator -μια indie Paris Hilton για να μη μακρυγορούμε. Η Νέλλη βάζει κάτω τη Λίλη και την αρχίζει στα χαστούκια, φλαπ, φεύγουν αδέσποτες, το πλήθος χειροκροτεί. "Να τελειώνουμε με την αγράμματη", το σύνθημα. "Αν θέλεις να κάνεις σουξέ, κορίτσι μου, έτσι ατάλαντη που είσαι, ας πετάξεις βυζί, ας βρεις κάποιον να σου κάνει τα μπιτ να ακούγονται κριτσανιστά και μη μας πρήζεις". Χειροκροτήματα. Whoa, Nelly!

Αν δεχτούμε ότι η εμπορική μαζική ποπ τσιχλόφουσκα είναι κάτι υπαρκτό, τότε θα ήταν οι δίσκοι της Nelly και του Τζάστιν, καμιά αντίρρηση; Έλα μου όμως που οι τελευταίοι εισπράττουν σωρηδόν κολακευτικά σχόλια από έντυπα όπως ο Guardian ή ο New Yorker. Χαζεύω το UK Chart της εβδομάδας -νούμερο ένα οι Kasabian, νούμερο εννιά η Νέλλη (μετά από αρκετές εβδομάδες), ο Τζάστιν απών (ο δίσκος δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμη, τα παραπάνω ήταν… εικασίες).

Πάμε πάλι από την αρχή. Αν είσαι mainstream ρηχός, αν τη φουσκώνεις τη Μπιγκ Μπάμπολ βρε αδερφέ, σου αρέσουν η Νέλλη και ο Τζάστιν με τους γαμάτους δίσκους. Αν είσαι indie ψαγμένος, εναλλακτικός με φράτζα μέχρι το σαγόνι, γουστάρεις Kasabian, το νούμερο ένα που δηλώνει ο ένας ότι το αγαπημένο κατοικίδιο του άλλου είναι ο σκύλος του και -τι καλά- έχει δίκιο!

Εγώ, τι είμαι τότε; Κουρασμένος, αυτό είμαι.