There is a Place in Hell Reserved for Me and My Friends

Χάρηκα.
Πόσος καιρός πάει από την τελευταία φορά που σε είδα;
Πολύς.
Θα με αναγνώριζες αν με έβλεπες τυχαία στο δρόμο;
Αν είχες ένα τρίτο αυτί.
Τι εννοείς;
Τώρα, όλα φαίνονται τόσο κανονικά επάνω σου. Θα μπορούσες να είσαι ο οποιοσδήποτε, γιατί να σε θυμάμαι;
Εγώ σε θυμάμαι.
Η ανταπόδοση είναι ένδειξη μικροπρέπειας. Και γεννήτρια παρεξηγήσεων.
Άρχισες τις εξυπνάδες, σαλτιμπάγκε;
Είναι κάτι που ξέρω να κάνω τέλεια. Ξέρω τέλεια, επίσης, να δείχνω ο πιο "δήθεν" τριγύρω. Α, και λέω τέλεια ψέματα -στιλάτα ψέματα. Θεέ μου, θα έπρεπε να πληρώνομαι περισσότερα με τόσα προσόντα.
Δεν έχεις καλή μνήμη, όμως.
Δεν έχω μνήμη. Τι έλεγες;
Προσπαθείς να μου χρυσώσεις το χάπι, αυτό κάνεις. "Δε σε θυμάμαι", "Δεν έχω μνήμη". Κοπρίτη…
Έχεις αρχίσει να χάνεις την ψυχραιμία σου, πιστεύω. Θυμάμαι πριν μερικά χρόνια είχα πάει για κάμπινγκ με ένα φίλο που τώρα είναι νεκρός. Το βλέμμα του όταν ξύπνησε και με είδε πάνω απ' το κεφάλι του να κρατάω ένα τσεκούρι… Ακριβώς αυτό το βλέμμα έχεις τώρα.
Ξύλα για φωτιά στην παραλία;
Η τελευταία φορά που είδε τσεκούρι. Μη θορυβείσαι, ήταν σκηνοθετημένο ατύχημα. Εδώ γύρω έχει περαστικούς.
Οι περαστικοί είναι τα δέντρα της μοντέρνας εποχής.
Ενδιαφέρουσα θεωρία. Κι αν δε ζουν όλοι τους το σήμερα, όμως;
Η ζωή χωρίς ρίσκο είναι σαν να φασκιώνεις το πουλί σου. Όπως κάνουν οι Εβραίοι.
Οι Εβραίοι, δε φασκιώνουν το πουλί τους. Κόβουν τα πετσάκια.
Είσαι αφελής. Δεν καταλαβαίνεις ότι ο σκοπός της παραβολής μου δεν είναι να μάθεις Ανατομία;
Θεολογία.
Οτιδήποτε ναρκώνει τους Εβραίους πριν πετσοκόψουν τα καβλιά τους, κόπανε.
Και ο σκοπός;
Η επίδειξη.
Μαθαίνεις γρήγορα.
Ψωνίζεσαι εύκολα.
Θα σε χαιρετήσω, φίλε μου, είσαι ασφαλής πια. Εις το επανειδείν, υπήρξες ευχάριστη παρέα.
Η ανταπόδοση είναι ένδειξη μικροπρέπειας.
Μαθαίνεις όντως γρήγορα.

Ξύπνησα πρωί σήμερα και είπα ν'αλλάξω το template. Χόουπ γιου λάικ.

friends, anyone?

Κάτι με τα αεροπορικά μπορούμε να κάνουμε; Πολλά λεφτά, ω Κάρολε.

"Τι πάθατε όλοι ξαφνικά με τους Muse;"
Τρεις στην ίδια παρέα, ήμαστε ενθουσιασμένοι με το νέο δίσκο, έναν καλό δίσκο που ήρθε από το πουθενά. Ο τέταρτος είχε την απορία.
Θα σου πω εγώ τι έχουν πάθει όλοι με τους Muse, φίλε. Τώρα που το τζιν, το τόνικ και το λεμόνι στο ίδιο ποτήρι λειτουργούν κάπως σαν λιπαντικά στην έμφυτη τάση που έχω να μαζεύω άχρηστες πληροφορίες και να τις τακτοποιώ σε κουτάκια, τώρα πρέπει να σ' τα πω. Οι Muse είναι εύκολη περίπτωση, εύκολη να την ερμηνεύσεις, προσφέρονται επίσης για σημειολογία. Βλέπεις, οι Muse δεν είναι από τις μπάντες εκείνες με ταλέντο σπινθηροβόλο, "έτοιμο", να βγάζει μάτι. Δεν είναι από τα πιτσιρίκια που όταν πρωτο-κλωτσήσουν μπάλα, θα πεις "έτοιμοι για τα σαλόνια, στείλ' τους στον ατζέντη". Είναι από τα πιτσιρίκια που τους αρέσει η μπάλα, μπαίνουν στο γήπεδο και προπονούνται όλη μέρα, όλη μέρα, ιδρώνουν, ξεσκίζονται, τρέχουν πέρα-δώθε μέχρι να καυλώσουν οι τετρακέφαλοι.
Ξέρουν κιθάρα, ξέρουν ότι το κατέχουν αυτό το κραυγαλέο στιλάκι με τα space ξεσπάσματα, το κάπως γαμάτε-γιατί-χανόμαστε, με τις κραυγές, τα δακρύβρεχτα λογάκια. Λίγο Τομ Γιορκ, λίγο Μπόνο, λίγο πολιτικό, λίγο brit, αυτό. Ξέρουν ότι για όσο θα παίζουν μπάλα εκεί τριγύρω, θα βρίσκουν εταιρία να τους κόβει cd και να τους δίνει χρόνια. Και δεν ήταν κακοί. Ωστόσο, έρχεται μια εποχή που η προπόνηση σε κάνει δυνατό, πιο δυνατό και το ταλέντο διογκώνεται, φουσκώνει σαν κέικ, μέχρι να το δουν όλοι, όλοι. Είναι η εποχή που ο γυμνασμένος θα νικήσει τον ταλαντούχο στα πέναλτι, γιατί ο ταλαντούχος ήξερε ότι πάντα το ταλέντο του θα τον ξελασπώνει. Όμως το ταλέντο εξαντλείται, αργά ή γρήγορα, αν δεν το γυμνάσεις, συρρικνώνεται, ξεθυμαίνει.
Στην εποχή που τα γκρουπ που ξεκινούσαν μαζί τους έχουν διαλυθεί, γαμάνε όσες γκρούπις προλαβαίνει ν' αρπάξει ο κώλος τους, έχουν στραφεί στη νεο-ψυχεδελική electro-folk, αποφασίζουν ότι θέλουν να σώσουν τον πλανήτη, οι Muse έκαναν κάτι παραγωγικό. Κυκλοφόρησαν τον καλύτερο δίσκο της καριέρας τους. Έναν δίσκο που αν ήταν ντεμπούτο, θα μιλούσαμε για πολλά υποσχ… μπλα μπλα μπλα σ' αυτόν το γκροτέσκο τόνο με τις εξυπναδούλες που αγαπούν οι ντόπιοι δισκοκριτικοί.
Και τώρα, οι κριτικοί (και ντόπιοι) που τότε τους χλεύαζαν, τους συμπαθούν σιγά σιγά. Η εταιρία τους δίνει λεφτά για το cult έπος του προηγούμενου ποστ. Τα ασχημόπαπα που κουράστηκαν τα απωθημένα και τις συγκρίσεις, γίνονται (γκαγκάν γκαγκάν) σούπερ γκρουπ.

(ποτέ δε φανταζόμουν ότι θα έγραφα τόσα πολλά για τους Muse, ούτε καν όταν άκουσα το νέο δίσκο, δεν ξέρω τι μ' έπιασε βραδιάτικο)

αυτοί οι άνθρωποι έμαθαν να κάνουν εξωτερική πολιτική

Είναι η πλέον ακατάλληλη στιγμή.
Οι αέρηδες των προηγούμενων ημερών έχουν κοπάσει. Ξανά ζέστη.
Αυτός ο ελαφρύς ιδρώτας επέστρεψε, ίσα για τη γλίτσα.
Κι εγώ αποφάσισα να ξανακούσω το δίσκο των Maximo Park: Αδικημένοι.
Ποπ με την ετικέτα της Warp επάνω. Ε, και; Αυτοί φταίνε; Η Warp "φταίει".
Τους αδίκησα τότε. Για εξιλέωση θα ακούσω 100 φορές το "I Want You to Stay".
Ωραία τιμωρία διάλεξα.
100 φορές "Can you remember what we had? / … / You're always my reminder".
100 βουρδουλιές στον εγκέφαλο.
"Συγχαρητήρια, ματώσατε"

(έγινα κι εγώ ένα πληγωμένο σπουργιτάκι των blog. Φευ!)