There is a Place in Hell Reserved for Me and My Friends

Αν είναι να εκνευριστείς, θα εκνευριστείς: Αξίωμα. Μπορεί να σε εκνευρίσει μια λάθος διατυπωμένη πρόταση, η Άννα Βίσση, ένα ηλίθιο κομπρεσέρ που επιμένει εδώ και καιρό να πιάνει δουλειά από τα χαράματα, το νερό που είναι κομμένο, ένα μισητό μπαρ που δε διαθέτει Beefeater, η δήλωση του Στέλιου Μάινα για τη Eurovision ("…με σουβλάκια και κρασάκι…"), ένα email που δεν έρχεται, ο Kosmos 93.6, ένας ξανθός κουφιοκέφαλος, οτιδήποτε.
Και σ' αυτήν την κατάσταση το χειρότερο πράγμα που μπορείς να κάνεις είναι να μπεις σε ένα ταξί. Φίλε μου, οι ταξιτζήδες είναι μαλάκες: Αξίωμα;
Οι ακτίνες του ήλιου ήταν πλάγιες και εμφανώς εξασθενημένες, έτσι ακριβώς όπως θα έπρεπε να είναι όλη τη μέρα, η ζέστη του μεσημεριού είχε υποχωρήσει, φυσούσε τόσο ώστε να μην καταστραφεί η αίσθηση του καλοκαιριού και ο συγκεκριμένος δεν ήταν. Για την ακρίβεια, δεν κατάλαβα αν ήταν ή όχι. Ήταν σιωπηλός. Και αυτό μαζί με το ταξίμετρο που φαινόταν να χρεώνει κανονικά και το γεγονός ότι επέλεξε από μόνος του το συντομότερο δρόμο στάθηκε αρκετό. Κάπως έτσι, κάνοντας τη γνωστή διαδρομή, χάζευα τα mind-blowing γκραφίτι του Pete γύρω από την Κηφισίας κάτω από τον χειρουργικά σωστό φωτισμό, τα αυτοκίνητα δίπλα που ήταν ακριβώς όσα έπρεπε και το αυτόματο πότισμα που πιτσίλιζε τη χλωρίδα του δρόμου αντί για αυτή της νησίδας. Όλα αυτά ενώ το ραδιόφωνο εξέπεμπε σχόλια κάποιου ραδιοφωνικού παραγωγού (όχι για τον καιρό) τα οποία προσυπέγραφα ακέραια, ανάμεσα σε κομμάτια των System of a Down και της Nina Simone -χωρίς κανέναν κάγκουρο dj να βιάζει την τελευταία. Τότε συνειδητοποίησα ότι ακούμε το νούμερο ένα ραδιόφωνο σε ακροαματικότητες· πανελλαδικά (νομίζω). Και κάπως ηρέμησα.