There is a Place in Hell Reserved for Me and My Friends

Και τώρα υπάρχει ένα μέγα θέμα εδώ πέρα που έχει προκύψει τις τελευταίες τρεις εβδομάδες οπότε περνάω 2 με 2μιση ώρες περίπου ημερησίως μέσα σε τρένα και γενικώς ΜΜΜ: Πότε πρέπει να σηκωνόμαστε για να καθήσει κάποιος μεγαλύτερος; Ποια είναι τα κριτήρια που θα μας σηκώσουν από τη θέση μας. Το λέω αυτό γιατί προχτές ενώ καθόμουν στο μετρό και "ταξίδευα" για Δουκίσσης Πλακεντίας από το Μοναστηράκι, μπήκε ένας κύριος γύρω στα 60 αντιπαθέστατος. Εννοώ με μια φάτσα που σου ερχόταν να τον αρχίσεις στα γαμοσταυρίδια. Και με κάτι γελοία (μα πανάκριβα, φαίνονταν) γυαλιά slim με χρυσό σκελετό, με καλοραμμένο κοστούμι και χαρτοφύλακα. Ήταν επίσης χοντρός, πολύ χοντρός. Με κάτι χέρια τεράστια -πραγματικά!- και πεντακάθαρα. Γενικά, φαινόταν πολύ εύρωστος και καλοζωισμένος (και ψιλο-βλάχος θα συμπλήρωνα). Και ήρθε από πάνω μου (εγώ καθιστός) και σε όλη τη διαδρομή με κοίταζε με ένα πολύ αυστηρό βλέμμα, σαν να μου έλεγε "σήκω να κάτσω σκατογουρούνι. εσείς οι νέοι δε σέβεστε τίποτα κλπ. κλπ.". Δε σηκώθηκα συνειδητά. Σηκώθηκα μια στάση αργότερα για να κάτσει κάποια κυρία η οποία ήταν έτη φωτός πιο συμπαθής -επειδικτικά της έγνευσα να καθήσει μπροστά στα μούτρα του. Έχω την εντύπωση ότι ποτέ δε θα σηκωνόμουν για να καθήσει κάποιος τέτοιος άνθρωπος. Κι αν αυτός ο κύριος, όμως, είχε πρόβλημα υγείας -έστω από το πολύ λίπος και τις καταχρήσεις που προφανώς έκανε; Τι πρέπει να ισχύει για κάποιον ώστε να του παραχωρήσω τη θέση μου; Εννοώ, σε λίγο ίσως να ζητάω και δικαιολογητικά... Μήπως είμαι πολύ γουρούνι;

Μην αγοράσετε ποτέ μουσταλευριά "Αφοι Μαγγίνα", κίνδυνος θάνατος. Είναι σαν να τρως σκουριά. Κάποιος πρέπει να βάλει ένα φρένο επιτέλους στους κερδοσκόπους! (Που είσαι Κίμωνα Κουλούρη;)

Διαβάζω που λέτε τα διάφορα (μερικά εξαιρετικά πετυχημένα) που γράφουν διάφοροι συν-bloggers σχετικά με το θέμα του μπεστ. Το θέμα αυτό καθ'εαυτό της φασιστομαλακισμένης στρατόκαυλης αποφασης δεν πρόκειται να το σχολιάσω γιατί οτιδήποτε σχόλιο και να κάνω θα βρίσκεται στις παρυφές του γελοίου, συγκρινόμενο με το γεγονός το ίδιο. Αυτό που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, είναι να δούμε τι θα γίνει μετά τη συγκεκριμένη απόφαση του εσουρού. Εννοώ, τι αντιδράσεις θα υπάρξουν, και από ποιους. Ο εν λόγω σταθμός (σαν συνολο και όχι οι εκπομπές του Ψαριανού ή του χι ή του ψι) είχε ένα πολύ ιδιαίτερο κοινό: αποτελούμενο μεταξύ αλλων από ΒΠ γκομενίτσες, κουμπωμένους του βένιου, κάγκουρες, φοιτητόκοσμο, γενικά από κοινό που δε φημίζεται ούτε για την ευαισθησία του σε θέματα ελευθεριών, ούτε για το μεγάλο ποσοστό πολιτικοποίησής του. Προερχόμενο από τα ελαφριά lifestyle αναγνώσματα του ίδιου εκδοτικού συγκροτήματος με το σταθμό (και του έτερου lifestyle συγκροτήματος του οποίου ο μπεστ υπήρξε συνέχεια), δε νομίζω ότι είναι αυτό που θα έβγαινε από το μικρόκοσμό του για να διαμαρτυρηθεί για το οτιδήποτε, έστω και αν αυτό ήταν ένα μικρό μέρος της καθημερινότητάς του -η υπόκρουση με την οποία οδηγούσε π.χ. Άλλωστε και η αντίδραση του ίδιου του σταθμού (πέρα από δικηγορίστικες δηλώσεις περί λογοκρισίας κλπ), είναι ένα τζιγκλάκι με μότο "Fuck You Anyway" και όχι κάτι του στιλ "είμαστε εδώ, δε θα περάσει" κλπ. Είμαι περίεργος λοιπόν να δω τι αντιδράσεις (επί της ουσίας, όχι τα δ.τ. των κομμάτων) θα υπάρξουν για τη συγκεκριμένη απόφαση, αν θα υπάρξουν και από ποιους. Ακαδημαϊκά (τς τς τς) αυτή τη φορά και όχι ως πολίτης ή ως ακροατής ή ως μουσικόφιλος ή ως ευρωπαίος ή ως οτιδήποτε άλλο.