There is a Place in Hell Reserved for Me and My Friends

Πριν λίγο που γύρισα σπίτι πέτυχα τον έγκριτο συνεργάτη της λαμπίρη, θοδωρή ρακιντζή, στη μουσική εκπομπή του στο αγαπημένο μου Τηλεάστυ. Εκείνη την ώρα δήλωνε συντετριμμένος που δε θυμήθηκε να πάει στη συναυλία των Kraftwerk απόψε, γιατί νόμιζε ότι ήταν το άλλο σάββατο. Μετά συνομίλησε για το ίδιο θέμα με "φίλο τηλεθεατή" που είχε πάρει τηλέφωνο. Τι μαλακία κάναμε, και είναι κοντά γαμώτο, τέτοια. Μετά μίλησαν λίγο για το αν ο Καρβέλας είναι ο σημαντικότερος Έλληνας συνθέτης των τελευταίων 20 χρόνων. Συμφώνησαν κατηγορηματικά πώς είναι. Κι έπειτα ο τηλεθεατής ζήτησε "κανα βίντεο των Joy Division" (μιλάμε ο Ian θα κάνει βαρελάκια στον τάφο). Ο VJ δεν είχε "τίποτα από Joy Division", αλλά αναγνώρισε ότι "ήταν πολύ επαναστάτες". Ο τηλεθεατής ζήτησε "έστω New Order, ρε Θοδωρή". Kαι ο Θοδωρής απάντησε "ναι και οι New Order είναι της ίδιας φουρνιάς συγκροτημάτων".
Που 'σαι Αλμοδοβάρ να μας δοξάσεις…
(τα παραπάνω όντως συνέβησαν)

Μια ελαφριά ακινησία, μια ωραία πεταλούδα κι ένας γιγαντιαίος δονητής που χρειάζεται κάποια προϊστάμενος, η ζωή στον αυτόματο πιλότο. Δεν περνάμε κι άσχημα. Και θυμήθηκα ενα καλοκαίρι που τέλειωνα το λύκειο και άκουγα μανιωδώς το Mala Vida των Mano Negra και το έπαιζα ανάμεσα σε RnB της εποχής, που ένιωθα παρόμοια, το οποίο "παρόμοια" είναι ας πούμε σαν μια ελαφριά γρίπη. Και διάβασα λίγο Έλροι και μου πέρασε. Ασυναρτησίες γράφω;

Ουφ, ζέστη…

Ps1. Οι QOTSA γάμησαν μαλάκα μου…
Ps2. Ο Conor Oberst γιατί κυκλοφορεί ακόμα ελεύθερος;
Ps3. Πολύ γαμιάς ο Anthony Kiedis, διαβάζω κάθε μέρα τα αποσπάσματα από τη βιογραφία, πίπες, παρτούζες, καλά που δεν έρχονται οι Peppers στην Ελλάδα, θα μας γαμήσουν όλους αυτοί!
Ps4. Γιατί μέσα σε τρία υστερόγραφα έγραψα τρία παράγωγα του "γαμάω", μήπως να το γράφω "μαμάω" όπως στο free;
Ps5. Γιατί δεν τα γράφω στο main κείμενο και τα γράφω σε υστερόγραφα;

Τι είναι χειρότερο άραγε; Να πηγαίνουν όλα σκατά ή να μην πηγαίνουν καθόλου;

Κάθομαι και ακούω το "My Window" των Residents από τον τελευταίο δίσκο τους και ο ιντερνετικός θεός της τύχης (πάρτε το χαμπάρι, μιλάμε για παράλληλες ζωές) με έφερε στο site μιας εκπληκτικής φωτογράφου (www.zija.net) , και χάλασε το βράδι μου. Παράκρουση.

Εφιάλτες πήραν εικόνα, όνειρα βάφτηκαν κόκκινα, μπορντώ, αυτό του αίματος σε σκοτεινό φόντο, εικόνες και ήχοι να σε κάνουν χίλια κομμάτια, να ψάχνεσαι, να ακουμπάς απελπισμένος την παλάμη στο μέτωπο. Και να ιδρώνεις από μια στρογγυλεμένη απελπισία, που δεν είναι ικανή να σε βγάλει στο δρόμο, αλλά ούτε να σε κάνει να νιώσεις καλά. Απλά να σε έχει εκεί να περιμένεις, το τίποτα.

Είναι η αδράνεια μια φυσιολογική κατάσταση του νου ή μήπως τρελλάθηκα; Αυτό το χαστούκι που υποτίθεται ότι θα σου δώσει την ώθηση γιατί δεν έρχεται ποτέ; Και γιατί μετά από κάθε απογοήτευση πρέπει συνεχώς να σκοντάφτεις και να πέφτεις, να γίνεσαι ρεζίλι και να εκτιμάς αυτό που είχες. Και κυρίως ΠΟΙΟΣ ΜΕ ΕΧΕΙ ΜΟΥΝΤΖΩΣΕΙ;

Είναι τόσο αυτιστική η εποχή μας τελικά; Ή εγώ φταίω;

(Αγαπητοί αναγνώστες οι παραπάνω ηλίθιοι εγωπαθείς συναισθηματισμοί ήταν ένα διάλειμμα από το γνωστό κυνικό ύφος ετούτου εδώ του blog , από το επόμενο post επιστρέφουμε στα γνωστά. Ευχαριστώ για την ανοχή σας)

www.lastnightsparty.com
www.sploid.com
http://postsecret.blogspot.com/
http://www.geocities.com/perikallosproject/ellinokentr.html
http://www.believermag.com/
www.buttmagazine.com
www.viceland.com
http://www.gutenberg.org/
http://www.evillabs.sk/evillyrics/
http://thejenvilleshow.com/
http://www.sorryeverybody.com/
http://www.masturbateforpeace.com/
www.mediaeater.com

Το είδα προχτές σε dvd, δεν κατάλαβα αν μου άρεσε ή όχι. Έκλασα στο γέλιο βέβαια, αλλά από κει και πέρα μου φάνηκε λίγο λειψό -χάνεται στην προσπάθεια να κρατήσει ισοροπίες σε πράγματα που δεν ισοροπούν. Και το χιούμορ, πολύ περισσότερο συμβατικό, σχεδόν κάθολου κοφτερό, κομμάτι αναμενόμενο, χονδροειδές σε κάποια σημεία. Και βέβαια το χιούμορ των Parker-Stone είναι επίτηδες υπερβολικό γιατί έχει κάτι να πει. Όχι εδώ. Εδώ είναι στρογγυλεμένο. Οι ήρωες λένε "σκατά, κώλος, πίπα, η αμερική γαμάει" και κοιτάνε γύρω γύρω μην τους μπουζουριάσει κανείς. Για uncle fuckers ούτε λόγος. Πού ούτε το bigger, longer, uncut με ενθουσίασε, αλλά είχε κάτι να πει, σαφές και αισθητικά τεκμηριωμένο.
Εδώ, είδα μια πλοκή να προσπαθεί εναγωνίως να καταφέρει να μη φάει ban από την αμερικάνικη λογοκρισία (που το έφαγε νομίζω), να μη φανεί πολύ αμερικανιά, να μην λέει πολλές κακές λέξεις, παρ'όλ'αυτά να μη χάσει τη στάμπα του προχωρημένου, να έχει και την πίτα αφάγωτη και το σκύλο χορτάτο (τρώνε οι σκύλοι πίτα;). Αλλά αυτό (φαντάζομαι) δε λέγεται ούτε σινεμά, ούτε σάτιρα, ούτε τέχνη, ούτε πολιτικό σχόλιο, ούτε προπαγάνδα, ούτε ακτιβισμός, ούτε τίποτα. Λέγεται αποτυχημένο marketing.
Ίσως μου έδωσε αυτή την εντύπωση επειδή περίμενα κάτι πολύ καλύτερο. Επειδή περίμενα ενα καίριο σχόλιο κι όχι μια σκεπτόμενη σαχλαμαρίτσα από τους "δημιουργούς του South Park". Τουλάχιστον είναι έτη φωτός λιγότερο εκνευριστικό από τα "ντοκιμαντέρ" του γελοιωδέστατου Μάικλ Μουρ.
Συμπέρασμα: Πάλι δεν κατάφερα να βρω ένα όνομα της προκοπής για το γάτο μου (τον προηγούμενο τον έλεγα Cartman)

The Residents - My Window
Queens of the Stone Age - Little Sister
Djosos Krost (ft. Jah Wobby) - Creation
Maximo Park - Apply Some Pressure
Supersystem - Six Cities
Gang of Four - 5.45
Morrissey - King Leer
Scout Niblett - Fuck Treasure Island
The Herbaliser - Sonofanuthamutha
The Pogues - Yeah Yeah Yeah
Art Brut - Emily Kane
Apparat - It's Gonna Be a Long Walk
Death From Above 1979 - Cold War
Associates - Geese